شهید، محمدعلی اللهیاری: روزی خواهد آمد که این نوشته ام به نام وصیتنامه در دست شما برادر، خواهر و فرزندانم خواهد بود؛ ولی «محمد»ی وجود نخواهد داشت. لذا برای آن روز -که حقیر دیگر در جمع شما نیستم- وصیتم را برای شما عزیزان می نویسم: اول، خواست و آرزویم از خدا و خالق خود این است که مرا در راه یاری به اسلام، قرآن و دینم و میهن اسلامیم هدایت و حمایت فرماید و مرا از کجی ها و آن چه بر خلاف اهداف اسلام واقعی است، دور ساخته، هدایت فرماید و به من توان پیروی عطا کند تا بتوانم برای اسلام، قرآن و اجتماعم مثمر ثمر باشم و خطاها و انحرافاتی که از حقیر سر زده بر من ببخشاید. ...و اما به فرزندان و خانواده ام توصیه می کنم که: همیشه و در هر حال، اسلام، قرآن و خدا را مقدم بر هر چیز بدانید و واجبات پیامبر(ص) را انجام دهید و در انجام مستحبات نیز کوشا باشید. هم‎چنین در امر ترویج دین اسلام کوشش کنید و به نسل بعد از خود نیز سفارش کنید که به سخنان امام خمینی، هر چه بیشتر توجه کنند و آنها را انجام دهند که خیر و صلاح شما در آن است. چنان‎چه شهادت در راه خدا، نصیبم شد، بدانید که من به آرزویم رسیده ام و اگر در رختخواب جان سپردم، بدانید که خود را سرزنش خواهم کرد که شایستگی شهادت در راه خدا را پیدا نکرده ام.۱ (۱۰۷۱۱۸۲) ۰۸/۱۲/۱۳۶۰ محمدعلی اللهیاری (فرزند عباسعلی)