شهید، شعبانعلی پرنون: در حالی که در سلامتی و صحت کامل به سر می برم، این وصیت‎نامه را بعد از مدت‎ها می نویسم. عزیزان! می دانید که سخن دل را نمی توان با قلم نگاشت؛ آن هم در شرایطی که خودم را در کربلا و عاشورای زمان می بینم؛ اما چه کنم که می خواهم با شما و همه‎ی مظلومان تاریخ و مستضعفان جهان و حزب الله مظلوم، درددل کنم. پس به ناچار با قلم ناتوان و شکسته‎ام می نویسم؛ باشد تا شما به کلمات من روح و حیات بخشید. برادران و خواهران! هم اکنون که وظیفه‎ام این است که به ندای رهبرم لبیک گفته، جان بر کف جهت نابودی کفر با سلاح آتشین و قلب پُر خروش به جبهه‎های جنگ حق علیه باطل، اعزام شوم، مطلبی چند با شما عزیزان دارم. اول مطلبی که با شما عزیزان و بزرگان خود دارم، این‎که: امام عزیزمان -این اسطوره‎ی مقاومت- را تنها نگذارید و همواره جان بر کف به فرمان روح خدا باشید؛ زیرا او بود که با رهبری پیامبرگونه‎اش ما را از ورطه‎ی هلاکت و سقوط به اوج انسانیت و شرافت رسانید و همیشه خواست‎تان از خدای واحد این باشد که: «خدایا! خدایا! تا انقلاب مهدی، خمینی را نگه‎دار.» مطلب دوم این‎که: روحانیت مبارز پیرو خط امام -این مشعل‎داران راه حق و حقیقت و این فریادگران سال‎های خفقان- هم‎چون حضرت حجت الاسلام حاج آقا باریک بین را -که نماینده‎ی امام و امام جمعه شهرمان است- از یاد نبرید و مواظب باشید با شایعه‎پراکنی ها، ضد‎اسلامی ها، ضدقرآنی‎ها و ضدروحانیون، این عزیزان را کنار نزنند. ...و مطلب سوم این‎که: شما عزیزان حزب الله مظلوم! هیچ‎گاه احساس تنهایی نکنید؛ اگر چه سخت است. به خاطر این‎که بعضی ها مانند گرگ در لباس میش می باشند و در بعضی از مساجد و بسیج‎ها رخنه کرده‎اند و ضربه‎های خود را می زنند؛ ولی چون شما عزیزان و زحمت‎کشان حزب‎الله، خداوند را دارید و روحانیت پشتیبان شماست و راه حق و حقیقت و اسلام را به شما نشان می دهند، نترسید که پیروزید. راه خود را ادامه دهید و این شعار را هیچ‎گاه از یاد نبرید و عمل کنید که «حزب الله می‎می رد / سازش نمی پذیرد». مواظب باشید و دست سازش به این سیاست‎بازان ندهید و همیشه زیرک و زرنگ باشید. از شما برادران بسیج و سپاه می خواهم که مواظب باشید ارزش خود را از دست ندهید و ناآگاهانه تهمتی به کسی نزنید که فردای قیامت جلوی شما را می گیرند و این نصیحت از من کوچک‎تر از خودتان: شما هر چیزی را که از کسی شنیدید، از او بخواهید به شما ثابت کند و کورکورانه قبول نکنید؛ زیرا ممکن است، آبروی شخصی در میان باشد. دیگر این‎که: اگر اشتباه کردید، عیب نیست؛ بلکه اشتباه خود را قبول نکردن و نپذیرفتن، عیب است که خواست دشمنان اسلام و انقلاب این است که شما به تهمت‎زدن و درگیری با یکدیگر مشغول باشید و آنها از این موقعیت استفاده کنند و به هدف خود برسند و شما را از راه اسلام و انقلاب، منحرف کنند و روحانیت را کنار بزنند تا این‎که شما ارزش خود را از دست بدهید. مطلب چهارم، سخنی با منافقان دارم و آن این که: شما چه فکر می کنید؟ ملت ما را از شهادت می ترسانید؟ این را بدانید که با ریخته‎شدن خون‎های شهدایی هم‎چون: مطهری، مفتح، بهشتی، مدنی، دستغیب، صدوقی، اشرفی‎اصفهانی، رجایی، باهنر، چمران و امثال این‎ها، ملت ما، بیدارتر می شود و مستحکم‎تر، علیه شما برمی خیزد و بیشتر عاشق شهادت می شود و این را بدانید که شهادت، برای ما مانند عروسی است؛ زیرا مکتب ما اسلام است و ما به آخرت اعتقاد داریم و می دانیم که اسلام به خون احتیاج دارد. ...و تو ای پدر و مادر عزیزم! می دانم که چه رنج‎ها کشیده‎اید. علاوه بر بزرگ‎کردنم، مرا در سنین کودکی به آموختن مسایل اسلامی، تشویق نمودید و با رهنمودهای شما بود که من راه صحیح خود را یافتم و شما حق بزرگی بر گردن من دارید. لکن چون من نتوانستم، زحمات بی‎شمار شما را جبران کنم، مرا ببخشید؛ زیرا می بینم که دینم در خطر است و بدین جهت واجب دانستم تا دشمن بر دینم غلبه نکرده، حرف امامان را ندا و پاسخ مثبت دهم. وظیفه‎ی من امروز اقتضا می کند که آن امانت الهی را -که خداوند تعالی بر من ارزانی داشته و اکنون که لحظه امتحان و آزمایش پیش آمده- در طبق اخلاص قرار داده، به نحو احسن تقدیم پروردگار خویش نمایم. مادرم! می دانم که می خواهی عروسیم را ببینی؛ ولی بدان که شهادت برای من عروسی است و عقدمان را صفیر گلوله و ترکش و توپ و خمپاره می خواند و شب سوم را مصادف با خواستگاریم و شب هفتم را مصادف با عقدکنان و چهلمم را مصادف با عروسی من بدانید.۱ (۱۱۴۴۰۹۷) شعبانعلی پرنون