شهید، خسرو وفایی: خدای را سپاسگزارم که بر این بنده ی روسیاه منَّت نهاد و مرا در صف راهیان نور و سالکان طریقت خویش قرار داد؛ امروز چه افتخاری به بلندا و بزرگی همراز بودن با راهیان کربلا می باشد؟ راهیانی که در نِی خویش نوای خوش «الله اکبر» دارند و می روند تا هدیه کننده ی خون خویش برای بازگشایی آن بارگاه با عظمتِ معنوی و ایثار باشند، تا مقابل آن معلم همه ی حماسه ها زانوی کُرنش بر زمین زده و اشک شوق از دیده فرو ریزند و سخن دل با آن بزرگ مظلوم شهیدان به لب آرند که: حسین جان! اگر دین جدَّت، رسول خدا(ص) با خون های ما آبیاری می گردد، چه بهتر که جان ناقابل خویش را جهت اعتلای کلمه ی توحید هدیه نماییم. این خون، خون بهایی با ارزش دارد؛ خوشا آنانی که خون بهای شان را خدا می دهد. حسین جان! از دلمان فریاد می زنیم که اگر کوفیان خیانت کردند و تو را تنها گذاشتند، ما روح الله -این فرزند پاک تو و چراغ هدایت، سعادت و معنویت- را تنها نخواهیم گذاشت. حسین جان! بر ما شرم باد در حالی که علی اکبر(ع) و علی اصغر(ع) و همه ی یارانت را به میدان شهادت فرستادی و نگذاشتی دین جدَّت به وسیله ی شهوت پرستان به نابودی کشانده شود، ما در گوشه ای بنشینیم و شاهد تاخت و تاز ملحدان، منافقان و کفر پیشه گان علیه دین مبین باشیم؛ پساز خدا بخواه ما را در مبارزه مان یاری کند. عزیزان! فرزند حسین(ع) -روح خدا- را تنها نگذارید و در هر زمان و مکان، اطاعت از والیان ولایت، منسوبین الهی و مردان خدا را سرمشق زندگی خویش قرار دهید. نور چشمان و یکتاپرستان! سلاح مبارزه را تا زمانی که کفر بر زمین است، شما به عنوان مسؤولیت شرعی بر زمین نگذارید و حافظ ارزش های خون شهدا باشید. خسرو وفایی