شهید، هاشم صمدی: از خداوند -تبارک و تعالی- به خاطر گناهانی که کرده ام و آن طوری که باید یک فرد مسلمان و شیعه به وظیفه اش عمل نماید، عمل ننموده ام، در این لحظات -که ممکن است آخرین ساعات عمرم باشد و این وصیت نامه را می نویسم- عذر خواسته و از این همه نافرمانی -که مرتکب شده ام- توبه می نمایم. امید است خداوند -با توجه به «رحمان» و «رحیم» بودنش- توبه ی مرا قبول نماید. ...و اما، ای پدر و مادر گرامی! -که هم چون رهبرم، خمینی کبیر در دنیا برایم عزیز هستید- از این که شما را -در این مدت که مرا بزرگ کردید- اذیت نمودم، عذر می خواهم و امیدوارم مرا ببخشید و خداوند -تبارک و تعالی- اجرتان بدهد. ...و اما، شما ای برادران عزیزم! ضمن این که از شما به خاطر اذیت هایی که نمودم، عذر می خواهم و امیدوارم مرا ببخشید؛ از شما نیز می خواهم تا آنجا که از دست تان بر می آید به اسلام، قرآن و این انقلاب باشکوه -که از ثمره ی خون هزاران شهید می باشد- کمک و سعی کنید فرزندان تان را هم چون حسین بن علی(ع) برای رویارویی با دشمنان آماده سازید. ...و در این جا توصیه ای به پدر و مادر از جان عزیزترم و به برادران و خواهرانم دارم که اگر روزی خبر شهادت مرا آوردند، مبادا -خدای ناخواسته- اعمال و حرکاتی انجام دهید که باعث خشم و غضب الهی گردد و اگر خواستید چیزی بگویید، بگویید: «پسرمان فدای اسلام عزیز گردید و افتخار می کنیم که به این راه قدم گذاشت و در راه اسلام شهید شد و به دام منافقین مزدور -که به راه باطل می روند و به هلاکت می رسند- نیفتاد.»۱ (۱۴۷۵۴۳۳) فرزند کوچک شما؛ هاشم صمدی ۱۷/۰۳/۱۳۶۰