شهید، سیدرضا نبوى رضوى: خدایا! تو مى ‏دانى فقط به خاطر رضاى تو و اسلامت، به نداى امام امت لبیک گفتم و به جبهه آمدم و از طرفى هر موقع شهیدى را مى ‏آورند، بنده -به نوبه ی خود- احساس مسؤولیت می کنم. خدایا! این بنده ی پُر از گناه و معصیت را ببخش. پروردگارا! آیا لیاقت کُشته شدن در راه تو و دین مقدس پیامبر اسلام را دارم؟ مادر جان! به مادران شهداى صدر اسلام تا به حال، بنگر و ببین از آن زمانى که اسلام ظهور کرده است، چه خون هایى براى آبیارى درخت تنومند اسلام ریخته شده است و براى زنده نگه داشتن دین مقدس حضرت محمد(ص) باز هم این درخت نیاز به آبیارى دارد؛ لذا از این که فرزندت را در راه خدا قربانى کردى، افتخار کن و بر خود بِبال و خوشحال باش و بگو: خدایا! این قربانى را از من قبول کن؛ البته من امانتی پیش شما بودم و باید مى ‏رفتم! بعد از شهادتم گریه نکن و براى حسین بن على(ع) -که تنها و مظلومانه در صحراى سوزان کربلا به شهادت رسید و به خاطر شهیدى که مادر ندارد- گریه کن. شما اى پدر! مى ‏دانم چه زحماتى برایم کشیدى؛ هیچ وقت زحمات شما را فراموش نمى‏ کنم و از این که نتوانستم وظایفم را به خوبی انجام دهم و حق شما را ادا کنم، امیدوارم مرا عفو کنى. پدر جان! این انقلاب و جنگ، نعمتى است که خداوند به ما عطا کرده است و باید قدرش را بدانیم. -ان شاء الله- در این امتحانِ خداى تبارک و تعالى، سربلند و از بندگان شایسته ی خداوند باشیم. برادر جان! با رفتار و کردارت مردم را به تقوى و پرهیزکارى دعوت کن؛ هیچ وقت امام را تنها نگذار؛ در نماز جمعه و دیگر مراسم مذهبى و اسلامى شرکت کن و با مشت ‏هاى گره کرده بر دهان یاوه گویان و کوردلان بکوب؛ دوستداران امام را، دوستان خود و دشمنان امام را، دشمن خود بدان. ...و شما اى خواهرانم! از این که برادر خوبى براى شما نبودم، مرا عفو کنید و هم چنان حجاب تان را حفظ کنید. در نماز جمعه شرکت کنید که منافقین از نماز جمعه ی شما مى ‏ترسند و مانند زینب(س) هم چنان استوار باشید و بر خود ببالید که برادرى در راه خدا دادید. پدر و مادرم! از تمام دوستان و آشنایان حلالیت بطلبید. در ضمن از آنجا که علاقه زیادى به سرود با نواى کاروان دارم، از شما می خواهم به هنگام خاکسپاری این سرود را پخش کنید تا روحم آرام بگیرد. (۱۷۷۴۷۸۸) سید رضا نبوى رضوى ۲۰/۱/۶۵