شهید، محمد علیزاده: چون می بینم کشور اسلامیمان در جنگ با کفار بعثی می باشد؛ لذا -به عنوان یک فرد مسلمان- بر خود واجب می دانم -به قدر سهم کوچکی که بر گردن دارم- دِین خود را به اسلام و انقلاب ادا و در جنگ شرکت نمایم. اگر در این جنگ انسان لیاقت شهادت را داشته باشد، خداوند او را می طلبد و به پیش خود می برد؛ حال اگر من لیاقت شهادت را در راه اسلام داشتم، از بازماندگان تقاضا می کنم -تا آنجا که می توانند- خدا را شُکر کنند و برای من گریه نکنند؛ چرا که این آرزویی بود که در دل داشتم و نصیبم شد. پدر و مادرم! شما هم باید افتخار کنید که چنین فرزندی داشتید و در راه خدا دادید؛ زیرا به شهیدان پیوستن کار هر کس نیست و شما هم افتخار کنید که در صف خانواده ی شهدا هستید؛ پس در این صورت، هیچگونه برای این فرزند ناقابلتان ناراحتی نکنید. ...و اما پدر و مادرم! من از شما عاجزانه می خواهم که مرا ببخشید؛ چون من شما را زیاد اذیت کردم؛ به خصوص مادر عزیزم را که هیچ از یادم نمی رود که کوچک بودم و چقدر اذیتش کردم؛ اما امیدوارم مرا ببخشید... نه شما! بلکه ملت ایران! امّا من یک پیام هم به شما پدر و مادر دارم؛ اگر خبر شهادت مرا شنیدید، گریه نکنید؛ بلکه اگر توانستید شیرینی پخش کنید؛ چون من به آرزوی دیرینه ی خود رسیدم و پیام دیگر من این است که راه شهیدان را -که راه رسیدن به الله است- ادامه دهید و نگذارید منافقین ضربه ای به اسلام بزنند. پیام من به خواهرانم این است که زینب گونه پیام شهدا را به اعماق اعصار فریاد بزنند و برایم گریه و زاری نکنند؛ راه من، راه امام حسین(ع) است.۱ (۱۵۳۱۵۵۹) محمد علیزاده