شهید، حسین عزیزمحمدی: هر کس پیش خود منطقی و معیارهایی دارد و با آن درباره ی کارها و نبایدها داوری می کند؛ اما شهید منطق ویژه ای دارد. منطق او با منطق افراد معمولی تفاوت دارد. منطق سوختن و روشن کردن است. منطق حل شدن و جذب شدن در جامعه برای احیای جامعه است. منطق دمیدن روح به کالبد مُرده ی ارزش های انسانی است. منطق حماسه آفرینی و حماسه است. هر شخص -در جامعه ای که در آن زندگی می کند- اهدافی دارد تا برای جامعه فردی مفید باشد. هدف من هم در این راه، پیروزی انقلاب اسلامی است و تا موقعی که پرچم «لا اله الا الله و محمداً رسول الله» در تمام جهان به اهتزاز در نیاید، تا آخرین قطره ی خونم علیه کافران مبارزه خواهم کرد. ...و اما چند سخن با شما مردم دارم؛ شما اگر می خواهید آزاد و انسان باشید، باید وحدت خودتان را حفظ کنید، که این سلاح خوبی است. با وحدت و سلاح ایمان، می توانید تمام مشکلات خود را حل کنید. قرآن مجید می فرماید: «به ریسمان خداوند چنگ زنید و از تفرقه و دوری بپرهیزید.» پس مردم! بیایید به ریسمان خدا چنگ بزنیم و نگذاریم کافران ریسمان خدا را پاره کنند. وصیت دیگرم به شما این است که در پروراندن فرزندان خود -برای حفاظت اسلام- کوشا باشید. آرزو می کنم خداوند به پدران و مادران و خانواده ی شهدا صبر و استقامت دهد. از شما می خواهم اگر روزی شهادت نصیبم گشت و مردم به شما تسلیت گفتند، شما به آن ها تبریک بگویید! شهادت نوعی پیمان عروسی است که انسان با گلوله ای که بر پیکرش می نشیند، می بندد و از شما می خواهم، مراسمی که برای من خواهید گرفت، پُر خرج نباشد و خواهشمندم عوض آن به فقرا کمک کنید و در مراسم من شیرینی پخش کنید؛ چون شهادت خیلی شیرین است و اگر سَرم و جَسدم را آوردند، چشمانم را باز بگذارید تا مردم ببینند کورکورانه به دنبال هدفم نرفتم؛ بلکه درس شهادت را از حسین(ع) آموختم. از خواهر و برادرانم خداحافظی می کنم و از تمام دوستانم می خواهم اگر از من ناراحتی دیده اند، به بزرگواری خود ببخشند و امیدوارم همه ی آن ها به راه راست هدایت گردند و از همه ی آن ها حلالیت می طلبم.۱ (۱۵۱۴۶۴۷) حسین عزیزمحمدی ۲۵/۰۸/۱۳۶۱