شهید، علی دمیرچلی: خدایا! نمی دانم از زیادی گناه چه کار کنم و اگر تو گناهان مرا نبخشی به کجا بروم و رو به که آورم؟ خدایا! ما که تحمل درد اعضای بدن خود را نداریم؛ چگونه می توانیم عذاب ترا تحمل کنیم؟ حال که شک نیست همین جا باید این راه را برویم و بسوی سرنوشت خویش بشتابیم و چه بهتر که این جان ناقابل را -که جز آن چیز دیگری نداریم- در راه تو فدا کنیم. ای جوانان! مبادا در رختخواب ذلت بمیرید که همه ائمه ما برای حفظ و بقای این اسلام عزیز، به شهادت رسیدند. ای جوانان! مبادا در غفلت بمیرید که حسین، سیدالشهدا(ع) برای حفظ اسلام از همه هستی اش گذشت و حتی علی اصغرش هم به شهادت رسید. ای مردم! مبادا حب مال و زرق و برق این دنیا شما را بازی دهد و شما را اسیر خود کند که همه این مال و ثروت ها از بین رفتنی هستند و آن چه برای شما می ماند آخرت است؛ پس سعی کنید هر قدمی که برمی دارید برای رضای خدا باشد، تا به سعادت برسید و سخنان امام را چراغ راه خود قرار دهید و این انقلاب اسلامی را به صاحب اصلی آن، مولایمان امام زمان (عج) بسپارید. ...و سخنی دارم با دوستانم؛ در هر کجا هستید کارتان را برای رضای خدا انجام دهید و در جبهه های نبرد حق علیه باطل حضور پیدا کنید، تا -ان شاء الله- هر چه زودتر ریشه این ستمکاران از صحنه روزگار قطع شود. پدر و مادر! می دانم فقدان من برای شما سخت است؛ ولی چه کنم که وقت نشستن نیست و وظیفه همه ما در دفاع از اسلام عزیز، سنگین است. پدر و مادر! می دانم من گاهی اوقات موجب ناراحتی شما شدم و ناخودآگاه با شما بلند حرف زدم؛ -ان شاء الله- مرا ببخشید و اگر نتوانستم جوابگوی مهر و محبت هایی که شما به من کرده اید باشم، از شما حلالیت می طلبم. این وصیت نامه در روز وفات فاطمه زهرا (س) نوشته شده است.۱ (۱۲۹۹۸۰۶) علی دمیرچلی