شهید، امیر رویگران: این جانب، امیر رویگران، برای سومین بار است که به جبهه اعزام شده ام؛ چون خبر حمله را از بچه ها شنیدم و دوست داشتم در حمله شرکت کنم، تا به خداوند بزرگ -با قلب و روح و فکر و عمل و نیت خود- ایمان بیاورم؛ مگر نه این است که مؤمن واقعی با خون خود وضو می گیرد و به نماز می ایستد؟ مگر نه این است که ارزش هر انسانی به عشق اوست؟ آری عزیزان! بالاخره باید رفت و بالاخره مرگ خواهد رسید و هیچ کس در این دنیا ماندنی نیست؟ ...و اما مادر جان! وصیت می کنم اگر من شهید شدم برای من اشک نریزید و اگر هم اشک ریختید، اشک خوشحالی باشد؛ چون من که به راه بدی نرفتم. باید خدا را شُکر کنی که من به این راه رفته ام و منافق نشدم تا شما سرافکنده شوید. وصیت می کنم اگر من شهید شدم، راه مرا ادامه دهید؛ چون این راه، راه حسین بن علی(ع) است و جوان ها را امر به معروف و نهی از منکر کنید و آنان را به حضور در جبهه ها تشویق نمایید. وصیت می کنم، هیچ وقت از سخنان امام سرپیچی ننمایید و همیشه از او دفاع نمایید و طالب حق و حقیقت باشید. خدا را همیشه در نظر بگیرید و جبهه ها را هیچ وقت خالی نگذارید. در نماز جمعه ها و نماز جماعت ها شرکت کنید.۱ (۱۳۵۸۸۳۳) امیر رویگران ۳۰/۱۱/۱۳۶۴