شهید، میراعلا میربابایى گلرودباری: پدر و مادر عزیز و خانواده ی محترم! شاید زمانى نوشته‏ ام را بخوانید که در میان شما و در آغوش گرم تان نباشم؛ زیرا دنیا محل گذر است. دنیا براى آن است که انسان جهت آخرت توشه‏ اى ذخیره کند. این دنیا مقدمه ی کار و سازندگى براى جهان باقى است؛ پس باید در این دنیا ْتوشه ‏اى از عشق، محبت و ایمان به خدا فراهم ساخت تا در آن دنیا به سعادتی که خداوند وعده فرموده، برسیم. نمى‏ خواهم زیاد بنویسم که از حوصله خارج باشد؛ فقط پیامى براى خواهران و برادران دارم. با خواندن دَرسِتان مى ‏توانید جهت سعادت خویش توشه‏ اى براى دنیا و آخرت ذخیره کنید. دیگر این که از خواهرانم مى‏ خواهم در حفظ حجاب کوشا باشند. پدر و مادرم! توصیه مى‏ کنم در شهادتم صبور و مقاوم باشید. مى‏ دانم که در طول عُمرَم زحمات زیادى متحمل شُدید؛ ولى اگر شهید شدم، شما باید افتخار کنید که من این راه را برگزیدم. آن هنگام که سپیده مى‏ دَمد و باد صبحگاهى تن خفته ی انسان را مى‏ لرزاند و خورشید از پشت کوه هاى بلند و سر به فلک کشیده بیرون مى‏ آید و مرغ شبْ بانگ خاموشى سر مى ‏دهد، در تمامى آن لحظات، چه خفته، چه بیدار، چه نگران و چه شاد، من -در همه وقت- چون پروانه ‏اى با تمام افکار خود گرد شمع وجود شما مى‏ گردم؛ چون من به فکر شما هستم. دورى را ملال نمى‏ بینم؛ چون روحم با شما است. به امید شما مى‏ خوابم و به امید دیدن رُخ زیبای شما در خیال خود بیدار مى ‏شوم؛ پس با این حال از شما فاصله ‏اى ندارم. در حالى مى نگارم که در سکوتِ جسم خویش سرگشته‏ ام؛ سینه ‏ام را اَبرهاى غم گرفته است؛ دلم خیال باریدن دارد و هجوم موج اَشک، ساحل چشمانم را شکسته است. انگار انتظار دلم را به بازى گرفته است. اى انتظار! تو در سینه‏ ام بمان؛ حفظت خواهم کرد! شاید روزى نسیم عشق الهى دل سردم را به سبزترین نقطه ی بهشت بَرین رهنمون کند و روحم را با ارواح مطهر ائمه ی اطهار محشور گرداند. (۱۰۹۳۸۴۰) سید میراعلا میربابایى ۲۸/۴/۷۲