شهید، مهدی علی سواری: خدایا! تو را شُکر می کنم که این توفیق را به منِ ناتوان دادی تا بتوانم در راه رضای تو گامی بردارم و عاشق معشوقم -که همانا شهادت در راه خودت است- شَوم و من نمی دانم چگونه این نعمت را شُکر کنم که همان نعمتی را که به آقا امام حسین(ع) داده بودی، به من روسیاه هم عنایت کردی؟! پدر عزیزم! اولین خواهشی که از شما دارم این است که مرا ببخشی و از جُرم و خطاهای من بگذری -ان شاء الله- خدا اَجری عظیم به شما عنایت کند. اولین وظیفه ای که یک پدر شهید دارد این است که روحیه ی خود را از دست ندهد و ایمان خود را حفظ کند و با دادن یک فرزند، سست و بدبین به انقلاب نشود و هم چون حسین(ع) و اکثر پدران شهدای ایران، صبور و مقاوم باشد و به گفته این و آن گوش نکند و با عمل های خود، دوست را ناراحت و دشمن را شاد نکند. ...و اما پدر عزیز! امیدوارم ادامه دهنده ی راه من و شهدای دیگر باشی و خدا به شما -ان شاء الله- توفیقِ نکردن معصیت و انجام دادن وظایف و واجباتْ را عنایت کند. مادر! وقتی من مرخصی آمدم، موقع برگشتْ از شما طلب کردم مرا ببخشی؛ اما شما گریه کردی و جواب مرا ندادی. من هم به ناراحت شدن شما راضی نشدم و دیگر بر خواسته ام تکیه نکردم؛ ولی الآن از شما عاجزانه طلب دارم که مرا حلال کنی و برای کارهای ناپسندی که -برابر زحماتی که شما برایم کشیده بودی- کرده ام، مرا ببخشی. مبادا با شهید شدن من روحیه ی خود را از دست بدهی و از ایمان خود کم کنی. مادرم! باید بعد از شهید شدنم، ایمانت قوی تر و روحیه ات عالی تر گردد و هم چون زینب(س) مقاوم باشی و استقامت کنی. ...و اما درباره ی وضعیت دنیا: اولاً آن طور که خودتان خبر دارید، بنده یک طلبه بودم و خوشبختانه مال و منال ندارم و تمام دارایی من چند جلد کتاب است که اگر آن را برادرانم استفاده کردند، هیچ و اگر استفاده نکردند، به طلبه های دهات هدیه بدهید. (۱۵۳۲۷۸۸) مهدی علی سواری