شهید، علمدار کلپی: اکنون که این برگه را به عنوان وصیت نامه می نویسم، از سلامت جسمی و عقلی برخوردار می باشم و آماده ام هر لحظه که خداوند بخواهد، وداع کنم و به دیگر خفتگان خاک بپیوندم. از آرزوهای همیشگی من این بود که در راه خدا کُشته شوم تا شاید شهادتم نفعی برای خلق خداوند داشته باشد. یادتان نرود، امام را تنها نگذارید و فرمایشات امام را با دل و جان گوش دهید؛ چون امام بود که دوباره اسلام را زنده کرد و ما را از خواب غفلت -که همان مرگ بود- بیدار کرد. موقع شهادتم، همان موقعی است که من به حجله ی عروسی می روم و حجله ی عروسی من آن روز است که در خون خود و در میان سنگر بِغَلتم. در آخر از پدر و مادرم -که می بایست در پیری دست آنها را بگیرم- معذرت می خواهم. چنانچه شاعر می گوید: (۱۶۳۰۳۷۷) نمک بر زخم من، شیرین تر از خواب سحر گردد/ جگرها خون شود، تا یک پسر مثل پدر گردد علمدار کلپی ۱۳/۱۱/۶۶