شهید، علی رفیعی: اکنون که در این راه پُر پیچ و خم قدم گذاشتم، از خدای قادر متعال می خواهم مرا در انجام وظایفم -در این راه مقدس- یاری کند که این راه، بهترین راه است. از شما می خواهم کسانی را که از خط انقلاب و اسلامْ منحرف و جدا می شوند -گرچه فامیل، دوست، آشنا و عالِم باشند- آن ها را از خود دور کنید و برانید. از مال دنیا دست بردارید که انسان را گمراه و قلب را سیاه و آتش جهنم را برای انسان می خَرد. مال دنیا چشم را خیره و عقل را می دزدد. توشه و کوله بار آخرت را از مال دنیا خالی کنید و از نماز و روزه و خیرات پُر سازید تا روز رستاخیزْ در پیشگاه خداوند شرمنده نباشید. خرجی را که برای من می خواهید بدهید، به جبهه بدهید که هم ثواب بیشتری دارد و هم خدا و هم منْ راضی می شویم. منافق و بی نماز را از خود دور کنید و برانید و برایم گریه نکنید؛ زیرا کسی که پهلوی خدا می رود، گریه ندارد؛ بلکه شادی دارد. زندگی، مانند یک کلاس درس است که هر انسان -دیر یا زود- باید امتحان پس بدهد. ای جوانان عزیز! نکند در رختخواب ذلَّت بمیرید، که حسین(ع) در میدان جنگ شهید شد و مبادا در غفلت بمیرید، که امام علی(ع) در محراب عبادت شهید شد و مبادا بی تفاوت و بی خیال بمیرید، که علی اکبر حسین(ع) با هدف شهید شد. ...و اما ای زنده های بی زندگی! بدانید من نَمُرده ام؛ بلکه برای همیشه زنده خواهم بود و این شما منافقان هستید که مُرده اید و برای یک لحظه زندگیْ دست به هر خیانتی و جنایتی می زنید. (۱۳۴۷۹۲۲) علی رفیعی ۲۴/۱۱/۶۲