شهید، سیدعلی سیدی: مادر و برادر عزیزم! عشق به خدا عشق دیگری است و وجود انسان شور دیگری پیدا میکند. اینجا انسان حالت پرواز دارد؛ وقتی در مرخصی بسر می بَرَم، انگار در زندان هستم و دلم هوای دیگری دارد و مرتب فکر و وجودم در جبهه است و مثل این است که می خواهم از قفس آزاد شوم؛ ولی حالا آرامش پیدا کردم و دلم هوای کربلا دارد و انگار به من الهام شده است که به کربلا خواهم رفت. وقتی به هنگام اعزام به جبهه، به حضور امام رسیدیم، دیگر دل از شما بُریدم و شور دیگری در سَرَم رفت و هوای دیگری پیدا کردم و زمانی که همه با یک صدا می گفتیم «لبیک یا خمینی»، مثل این بود که در عالم ملکوت با او هم عهد و پیمان شده ایم و ما از این عهد تا ابد روی گردان نخواهیم شد و در این جا می بینیم این مردان خدا جانبازی می کنند و می جنگند و مجروح و شهید می شوند و با خون خود راه به خدا رسیدن را می آموزند. مادر جان! من در همان روزهای اول انقلاب به تو گفته بودم که اگر صد جان هم داشته باشم فدای این انقلاب خواهم کرد و چون آقا سید و فرزند فاطمه زهرا (س) است، به فاطمه زهرا (س) قسم که جانم را فدای او خواهم کرد و هنوز هم همان حرف را خواهم زد و اگر شهید شدم، ناراحت نباش؛ چراکه به هدفم رسیدم و راه خدا را پیش گرفتم. برادر جان! پس از من مواظب مادرم باش و نگذار غم و غصه بخورد.۱ (۱۴۱۵۸۵۸) سید علی سیدی ۴/۶/۶۰