شهید، محمد درویشی: لازم می دانم چند خطی را از باب وصیت و شاید بهتر بگویم درد دل، جهت ملاحظه خانواده عزیزم به جوهر قلم، سیاه کنم؛ چرا که شاعر گفته است: «غرض نقشی است کز ما جای ماند/ که هستی را نمی بینم بقایی». پیش از هر چیز گرم ترین سلام ها و درودهایم را نثار مادر زجر کشیده و غم پرورم می نمایم؛ مادری که برای ما، هم جای پدر را پر کرده است و هم جای مادر را و هیچ گاه اجازه نداده تا در نبود پدر -خدا بیامرزمان- کوچک ترین گرد غم و اندوه یتیمی بر چهره ما بنشیند. مادر جان! دستان تو را می بوسم و ملتمسانه از تو می خواهم مرا حلال کنی و سر نماز برایم دعا کنی. سپس حضور تک تک برادران بزرگوار و خواهر ارجمندم ادای احترام کرده و از آن ها ملتمسانه طلب حلالیت می کنم و یک خواهش کوچک از حضور ارجمندشان دارم و آن این که: همیشه قدر یکدیگر را بدانند و از احوال همدیگر باخبر باشند و از حال مادرمان یک لحظه غافل نمانند و نگذارند تعلقات مادی و زندگی، رابطه گرم خانوادگی را -خدای ناکرده- بر هم بزند. در نهایت از کلیه کسانی که این برگه را می خوانند تقاضا دارم در حفظ و نگهداری نظام شکوهمند انقلاب اسلامی -که حاصل خون هزاران شهید بزرگوار بوده است- نهایت کوشش و تلاش خود را بکنند و در خط رهبری و ولایت فقیه، استوار و نستوه از کیان مقدس جمهوری اسلامی ایران دفاع کنند و به دشمنان اسلام و ایران اجازه تعدّی و تجاوز به حریم اعتقادات و قلمرو ایران عزیزمان را ندهند و همیشه حامی اسلام باشند که تنها راه رستگاری انسان ها فقط در عمل به فرایض مقدس اسلام و قرآن مجید نهفته است.۱ (۱۲۹۳۷۸۷) محمد درویشی؛ اشنویه شهریور ماه ۱۳۶۴