شهید، احمد کرمی: خانواده ام! اگر من و ما به جبهه نرویم، پس چه کسی باید برود و اگر ما شهید نشویم، چه کسی درخت اسلام را باید آبیاری کند و اگر به جبهه نرویم، وجدان را چه کنیم؟ خانواده ام! زمان، زمان عاشورا و روزها، روزهای کربلا است. به یاد دارید که در هر وقت و هر مجلسی که از عاشورا و حسین(ع) حرف می شد، می گفتیم: ای کاش آنجا بودیم و سر و جان فدای حسین(ع) می کردیم! حال خداوند این توفیق را به ما داده است؛ پس باید هر چه سریعتر خود را به این کاروان در حال حرکت برسانیم و سر و جان مان را فدای اسلام کنیم و حال ما می رویم تا اسلام بماند. تمام شما را به صبر دعوت می کنم و می خواهم از ریختن اشک کاملاً خودداری کنید. مبادا دشمنان اشک شما را ببینند. سر را بالا نگاه دارید و خوشحال باشید از اینکه فرزند خود را در راه اسلام داده اید. مرگ حق است و دیر یا زود همه باید بروند؛ پس باید از این سفر که برای همه ی ما است، درس بگیریم و برای آخرت آماده شویم. در همه حال، خدا را فراموش مکنید و همین طور شما خواهرانم! فرزندانتان را فقط برای اسلام تربیت کنید و از همان کوچکی درس شهادت طلبی را در وجود آنها پرورش دهید. خداوندا! نور ایمانت را در قلب ما بتابان تا بتوانیم در تاریکی ها از آن استفاده کنیم. خدایا! تو بهتر می دانی من علاقه ی زیادی به مادر، برادران، خواهران و همین طور دوستانم دارم؛ اما عزیزتر از آنها اسلام است و وقتی اسلام در خطر باشد، باید برای رضای خدا از آنها گذشت. خداوندا! مرگ ما را شهادت در راه خودت عطا فرما و موقع شهادت و جان دادن، ذکرت را به زبانم بیاور و با چهره ی خندان مرا بپذیر. (۱۶۱۷۵۷۲) احمد کرمی