بسم الله الرحمن الرحیم. «و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتاً بل احیاء عند ربهم یرزقون». (آل‌عمران/۱۶۹). «کلمه لا اله الا الله و محمداً رسول الله و علیاً ولی الله» این‌جانب «ابراهیم رحمانی»، به شماره‌ی شناسنامه‌ی ۲۳۶۷، صادره از قزوین و تاریخ تولد ۱۳۴۱، وصیت‌نامه‌ی خود را شروع می‌کنم: شهادت می‌دهم که جز خداوند متعال، خدایی نیست و من، [فقط] او را می‌پرستم و به یک‌صد و بیست و چهار هزار پیامبر ـ از حضرت آدم [(ع)] تا خاتم پیامبران، حضرت محمد (ص) ـ و وصی او، علی (ع) و یازده فرزندش، اعتقاد راسخ دارم و در انتظار مهدی موعود [(عج)] هستم و به ولی‌فقیه، حضرت امام خمینی [(س)] ـ که جانشین مهدی [(عج)] در زمان غیبت کبری می‌باشد ـ اعتقاد دارم. شهادت می‌دهم که شیعه‌ی دوازده امامی هستم و در راه دینم به جهاد مقدس ـ که به گردن هر مسلمانی [واجب است] ـ آمده‌ام، تا دِینِ خود را در این راه [ادا] کنم و اگر خداوند در این راه مقدس شهادت [را] نصیبم کرد، [بدانید که مرحمت کرده است]. بنده از زحمات بسیار زیاد پدر و مادرم قدردانی می‌کنم و [از روی ایشان] شرمنده هستم که نتوانستم زحمات آن‌ها را جبران کنم. پدر جان! [از] شهادت من نگران نباشید؛ این شهادت برای من از عسل هم شیرین‌تر است. بنده از خواهرم، برادرانم و خانواده‌ام ـ یک به یک ـ خداحافظی می‌کنم و [از] برادرم «احمد رحمانی» ـ که وصی بنده می‌باشد ـ خواهشمندم، بدهی من را به خواهرم ـ صددرصد ـ پرداخت کند. [بنده] سه سال نماز [قضا] و ۱۸ روز روزه بدهکار هستم و دیگر عرضی ندارم. خداحافظ. ۱۰/۰۲/۱۳۶۷. ابراهیم رحمانی