شهید، جهانبخش جلیلوند: خوشا به حال ما و خوشا به حال شما که در جبهه ای می رزمیم که انسانهایش دریایی از معرفتند؛ خالصانه سلاح برمی دارند و شجاعانه می رزمند و عاشقانه جان به جان آفرین تسلیم می دارند. شما وارثان این جبهه اید که باید ابوالفضل وار از آن پاسداری کنید. تو ای مادرم! زینب وار در سوگ من مقاومت کن که من هم شهیدی از شهیدان نینوای حسینم. ...و تو ای پدرم! خوشحال باش که امانتداری نیکو برای حق بودی؛ انسان باید عاقبت بمیرد، پس چرا نیکو نمیرد؟ پدر جان! خون من هدیه ای بود از طرف تو به خدا، وطن و امام. پدر جان! باید مرا عفو کنی؛ چون که تو یارای کارکردن نداری و من نتوانستم عصای دست تو باشم؛ مرا ببخش چرا که قبل از آن که کمکت کنم، رفتم. پدر جان! من، نه از کسی طلبکارم و نه به کسی بدهکار؛ فقط یک جان به خدا بدهکار بودم، که دادم و چه نیکو جان دادنی که حق به پیشوازم آمد و من به مهمانی خدا رفتم. وصیتنامه ام را در ورقه ی نامه نوشتم که گل دارد و نشانه ی شادی است و جز به این صورت نمی توان به مهمانی رفت! پدر جان! می دانم پیری و نای کارکردن نداری و امید به من بسته بودی؛ ولی خدا را هیچ وقت فراموش نکن که یار مستمندان و رنجبران است و خدا صابرین را دوست می دارد. گفتنی ها با شما بسیار دارم؛ ولی چون وقت تنگ است، بگذار قدری هم با ملت ایران و امامم صحبت کنم و بگویم که فاتحان نهایی و وارثان خون شهیدانند و تو ای امام! نور خدایی که بر سایه ی شوم ظلم تاختی و نه تنها ملتی را، بلکه جهانی را روشنی بخشیدی و خوشا به حال ما ملت ایران که از یاران توییم و یاور تو.۱ (۱۱۹۰۴۸۶) سرباز وظیفه؛ جهانبخش جلیلوند ۱۰/۱۲/۱۳۶۵