شهید، حسین حاجى زاده: این وصیّتنامه را اینجانب، حسین حاجى‏ زاده، فرزند اسحق، ساعت ده شب، در جزیره ی مجنون و داخل سنگر نوشته ‏ام. پدر گرامى و مادر عزیزم! سلام؛ چنانچه این نوشته به دست شما افتاد، اولین خواهشم این است که ناراحت نباشید. شما سال های زیادی برایم زحمت کشیده ‏اید تا در پیرى کمک شما باشم، ولى حالا مى‏ بینم دین و کشورم در خطر بوده و مورد حمله ی دشمن قرار گرفته است و رهبرم نیز رفتن به جبهه را واجب دانسته، من هم این دستور را با کمال میل اجرا نمودم؛ از همه چیز بُریدم و عازم جبهه جنگ شدم. پدر جان! انسان باید بالاخره یک روزى بمیرد؛ پس چه بهتر که در راه دین، وطن و رهبرش باشد. عمر، دست خداست؛ کسى چه مى‏ داند کى و کجا مى ‏میرد؟! امّا در جبهه وضع طورى است که آدم هر لحظه احساس مى‏ کند امروز، آخرین روز عمرش است! پدر گرامى! من این راه را با آگاهى تمام انتخاب نمودم و تا جایى که جان در بدن دارم، در جبهه خواهم ماند و دشمن نامرد را از خاک پاک میهن اسلامی مان بیرون خواهم کرد. پدر بزرگوارم! شما مادر را دلدارى دهید و به او بگویید: صحبت هایى را که با هم داشتیم، فراموش کند؛ چون وضعیت من روشن نیست. معلوم مى‏ شود این دنیا واقعاً بى‏ ارزش است و این را در جبهه ‏ها باید فهمید. زمانى که شما پیرمرد شصت و پنج ساله بنا به دستور رهبر خود تفنگ به دست مى‏ گیرید و سه مرتبه داوطلبانه به جبهه جنگ مى‏ روید، من چطور در خانه بمانم؟ اگر در این جنگ نابرابر شهادت نصیب من گردید، شما بى صبرى نکرده و تحمل نمایید. به مادر و خواهرانم دلدارى دهید؛ شاید سرنوشت من هم چنین بوده! به دوستانم بگویید در تمام مجالس عزادارى که براى ابا عبداللّه(ع) برگزار مى شود، مرا نیز یاد کنند و این مجالس را هر چه با شکوه ‏تر برگزار نمایند. پدر عزیزم! اگر روزى قسمت شد و خدمت رهبر عزیز رسیدى، سلام مرا به او رسانیده، بگویید که این حقیر در انجام وظیفه کوتاهى نکردم! آرزومندم روزى فرارسد تا کشور عزیز ما و تمامى ممالک اسلامى از دست دشمنان خون‏ آشام آزاد شوند.۱ (۱۲۱۴۵۹۱) حسین حاجى زاده