شهید، شعبانعلی صادقی: ای خدای بزرگ! تو شاهد باش که از تمام مظاهر مادی بریدم و تنها پیوستن به تو را انتظار دارم و مشکل است عاشقی به معشوق خودش نرسد؛ پس ای خداوند عزّوَجل! مرا دریاب. من در زمانی که تمام ابرقدرت ها و جنایتکاران دست به دست هم داده اند تا اسلام عزیز را از بین ببرند، وظیفه ی شرعی خود دانستم تا به جبهه بیایم و این جان ناقابل را فدای اسلام کنم و فقط از خداوند-تبارک و تعالی- خواستارم که بر تمام گناهانم قلم عفو کِشد و مرا یکی از سربازان راستین امام زمان(عج) قرار دهد. اگر خداوند -به لطف خداوندی خود- مرا قبول کرد و به شهادت رسیدم، از همه ی دوستان، آشنایان، برادر و خواهرانم می خواهم رهنمودهای امام را گوش کنند و اگر می توانند به جبهه بیایند که همه چیز در جبهه است و حسینیان در جبهه جمعند؛ کسانی که حسینی واقعی هستند و نیمه های شب با صدای الله اکبر و قرآن، فضای آسمان را می شکافند. در آخر با دو جمله وصیت نامه ام را به پایان می رسانم: آنهایی که جرأت، شجاعت و شهامت شهید شدن را داشتند، آمدند و شهید شدند و کار حسینی کردند؛ اما آن هایی که نیامدند و در صحنه حضور نداشتند، باید کار زینبی کنند؛ یعنی پیام شهدا را به همه ی عصرها و نسله ا برسانند و گرنه یزیدی اند! ...و اما چند کلامی هم با خانواده ی خودم، از جمله همسر عزیزم دارم: در مرگم زینب وار استوار باش و بچه ها را دلداری بده و آن ها را مثل حسین(ع) و فاطمه زهرا(س) تربیت کن و به جامعه تحویل بده. سفارشی هم به شما فرزند بزرگم و بقیه ی فرزندانم دارم که وظیفه ی فرزندی را نسبت به مادرتان کاملاً رعایت کنید و به اسلام فکر کنید و هیچ کار غیر اسلامی انجام ندهید و متوجه تمام اعمال، رفتار، کردار و گفتارتان باشید و کاملاً با شرایط اسلامی عمل کنید. امیدوارم حافظ خون شهدای اسلام و امام حسین(ع) باشید. (۱۴۵۷۱۶۱) شعبانعلی صادقی ۱۰/۲/۶۷