شهید، مظفر کرمی شالی: مسؤولیت ها بر دوشم سنگینی می کند. آینده را با چشمان خویش می نگرم و به گذشته می اندیشم و پس از فکر و اندیشه به نتیجه ای جاودانه دست می یابم و آن، این که دو راه در پیش دارم: یکی این که هم چون امام حسین(ع) و مانند شهدای گذشته «با تمام وجود در راه خدا رفتن» را انتخاب کنم و به صف شهیدان بپیوندم و دوّم این که مانند حیوانات «هیچ حرکت و هجرتی» نداشته باشم و بپُوسم و هیچ و هیچ شوم و در این دنیا نزد خداوند و خون پاک شهدا مسؤول نباشم و در آن دنیا نیز به آتش دوزخ گرفتار آیم. ولی من پس از شنیدن پیامی که برادرم (غلامحسین) در نامه اش نوشته بود تا راه او را ادامه دَهم، تنها شعار حسین(ع) را شعار اصلی خویش قرار دادم و خطِ سرخ شهادت را انتخاب کردم. پدر و مادر عزیزم! اگر خداوند این آرزوی چندین ساله ی مرا -که شهادت در راه خودش هست- قبول کرد و من به فیض شهادت رسیدم، مرا حلال کنید؛ چون من با خدا معامله کردم و جانم را -که برایم عزیزترین بود- با خدا معامله کردم. پدر مادرم! اگر شهید شدم و جنازه ام به دست شما نرسید، ناراحت نباشید که این هم یک سعادت است؛ چرا که هنوز هزار و اندی سال می گذرد و قبر حضرت فاطمه(س) پنهان است و مکانش معلوم نیست؛ پس بدانید شهید گمنام اَجر دیگری دارد. من راه حسین(ع) را ادامه دادم و امیدوارم برادرانم نیز تک تک راه او و راه مرا انتخاب کنند. در خط امام باشید و در مرگ من سیاه نپوشید و فقط برای امام عزیزمان و رزمندگان اسلام دعا کنید. آری، عزیزان! پیوسته به یاد خدا باشید که «الا بذکر الله تطمئن القلوب». برای این کار به مساجد و زیارت ائمه بروید و سخنان امام را گوش دهید و به آن عمل نمایید. مظفر کرمی شالی