شهید، منصور رحمانى: هم اکنون حدود چند ماه است که از آغاز جنگ ایران و عراق مى‏ گذرد و ارتش مزدور و پَست عراق به سرکردگى صدام خائن -نوکر آمریکا- به جنایات خود در جنوب و غرب کشور ادامه مى‏ دهد و پدران و مادران و فرزندان بى‏ گناه این مرز و بوم را هدف قرار داده و به بمباران خانه های آنان ادامه مى ‏دهد و آن ها را خراب مى‏ کند. به همین جهت، کاسه صبرم لبریز گشته و به اتفاق برادران بسیجى روانه جبهه ‏هاى جنگ مى‏ شوم. تا کِى شاهد جنایات مزدوران شرق و غرب باشیم؟ پس به نداى «هل من ناصرٍ ینصرنى؟» حسین(ع) زمانم، یعنى خمینى بت شکن، پاسخ مثبت می دهم تا درخت اسلام را با خون خود آبیارى کنم و در این راه -چه کُشته شویم و چه بکشیم- پیروزى با ماست. ...و اما پدر مهربان و مادر عزیز و همسر و بچه‏ هایم! شما منتظر آمدن من نباشید؛ زیرا من منتظر شهادتم. چنان چه شهید شدم، در مرگ من گریه نکنید؛ چون باعث خوشحالى دشمن مى‏ شود. مادرم! هر وقت به گریه افتادى، به یاد بچه‏ هایى باش که بغل پدر و مادرشان -با مسلسل صدامیان- به شهادت رسیدند؛ به یاد مادرانى باش که در راه اسلام و انقلاب چندین فرزند هدیه کردند؛ به یاد عاشورا و مظلومیت حسین(ع) و اسارت زینب(س) و بچه‏ هاى حسین(ع) گریه کن. اى مادر! بدان که درخت اسلام به خون من و امثال من نیاز دارد. شما خواهران و تو اى همسرم! بدانید که سیاهى چادرتان از سرخى خون من کوبنده ‏تر است؛ سربلند باشید که لااقل یک نفر از این خانواده شهید شد. منصور رحمانى