شهید، على اکبر نورمحمدى: به نام خدایی که از اوییم، براى اوییم، آمدن مان براى او و بازگشت مان نیز به سوی اوست؛ از تو آمرزش مى ‏خواهم و به سوى تو توبه مى ‏کنم. در بین مؤمنان، بزرگمردانى هستند که به عهد و پیمانی که با خداى خود بستند، کاملاً وفا کردند و بعضى هم بر آن عهد ایستادگى کردند و در راه او شهید شدند و برخى هم مقاومت کردند و به هیچ وجه عهد خود را تغییر ندادند. شهادت هدیه ‏اى است گران بها از جانب خداوندْ -تبارک و تعالى- براى بندگان خالص خود که نصیب هر کسى نمى ‏شود. انسان باید در راهى سیر کند که سعادتش در آن باشد و به خدا سوگند که من سعادت خویش را نمى ‏یابم مگر در پیمودن خط خونین ابا عبد الله الحسین(ع) که راه تمامى شهیدان انقلاب اسلامى نیز همین است. آنچه گذشت، هیچ است و معلوم نیست که چه پیش خواهد آمد و به راستى نمى ‏دانیم چه خواهد شد؛ پس اکنون من باید برخیزم و به فکر خویش باشم؛ چرا که امروز روز عملِ بدون حساب و فردا روز حسابِ بدون عمل است. از شما و هرکس که جنازه ی مرا مى ‏بیند، مى‏ خواهم یادى از شهداى کربلا کند و هرکس مى‏ خواهد براى من گریه کند، یادى از على اکبر امام حسین(ع) کرده و براى او گریه کند. من این راه را آگاهانه طى کردم؛ من با خود کمى خلوت کردم و اندیشیدم. زمانى مى‏ گفتم: اى کاش در زمانِ امام حسین(ع) زندگى مى‏ کردم و به نداى «هل من ناصرٍ ینصرنی؟» او لبیک مى‏ گفتم و در راهش و در سرزمین کربلا شهید مى‏ شدم؛ اما افسوس! حال که کربلاى ایران پیش آمده است، خداوند این سعادت را نصیبم کرد. مى ‏دانم که هر کس در این راه قدم بَر ندارد و به خدا رو نکند، خداوند روز قیامت رحمت خود را از او دور خواهد کرد و او به عذاب الهى گرفتار خواهد شد. در آخر، من از اهالى شریف آباد مى ‏خواهم مرا به خاطر حضرت فاطمه زهرا(س) ببخشند و از من راضى باشند؛ من هم از خداوند مى‏ خواهم زیارت کربلا را نصیب همه ی شما کند. در نماز جمعه شرکت کنید؛ این نمازهاست که کمر دشمن اسلام را شکسته است. (۱۷۹۶۶۴۶) على اکبر نورمحمدى ۲۲/۱۱/۶۲