شهید، ابوالفضل سعیدى: پدر و مادر، برادران و اى هم وطنان مسلمان ایران! من در شرایطى این نامه را مى‏ نویسم که قرار است چند ساعت دیگر به خط اول جبهه اعزام گردم. من با رضایت قلبى و آرامش خاطر وارد این دانشگاه شدم؛ دانشگاهى که مکتبش، شهادت و معلمش، حسین(ع) مى‏ باشد. این جانب، ابوالفضل سعیدى، فرزند موسى -که یک روستازاده هستم- مى‏ خواهم اگر خداوند یارى کند و خواسته ‏ام را مستجاب گرداند، کاغذ سپیدى را سیاه نموده تا پیامى -که راه‏ گشا باشد- براى دوستان، به خصوص هم وطنانم داشته باشم، که امام عزیزمان مى ‏فرمایند: «مکتبى که شهادت دارد، اسارت ندارد». منطق، منطق صدر اسلام است؛ چه بِکُشید و یا کُشته شوید، به بهشت مى‏ روید. این منطق، شکست ندارد و خداى تبارک و تعالى هم فرصت شهادت در راهش را به ما داده است. شهید، قلب تاریخ است؛ هم چنان که قلب به اندام هاى خشک بدن حیات و زندگى و شادابى مى‏ بخشد، شهید هم به جامعه ‏اى که به مرگ تدریجى گرفتار شده و مسؤولیت و اعتقاد به انسانیت را از یاد برده، روح، حیات و جنبش مى‏ بخشد. معجزه، دیگر شهید، دگرگون کردن ایمان در نسل جدید است؛ شهید همیشه، شاهد و ناظر است. اى صاحب اختیار مؤمنان؛ اى نهایت آرزوى عارفان؛ اى فریادرس فریاد خواهان؛ اى محبوب دل هاى راست گویان و اى خداى جهانیان! گواه باش، در این دنیا به ظاهر در تنهایى هستم؛ ولى تو را -که بهترین دولت ها، آمال ها و عشق ها هستى- یافتم؛ پس شاهد باش از تمامى مادیات دنیا بُریده و به تو پیوسته ‏ام. خدایا! به عشق تو حرکت کرده و فقط پیوستن به تو را آرزو دارم. خدایا! من خواهان شهادتم نه به این معنى که از زندگى خسته شده‏ ام؛ خیر! بلکه مى‏ خواهم گناهانى که انجام داده ‏ام، به وسیله رنج کشیدن در راه تو و ریختن خونم، پاک شود. مى‏ خواهم شهید شوم، تا خونم به على(ع) و حسین(ع) گواه باشد که رهرو راه شان بودم و به فرمان امام زمان خود، خمینى عزیزتر از روح و جانم، لبیک گفتم. اى بهترین یارها، دوست ها و عشق ها! مرا دریاب، من جوانى گنهکار و غافل هستم و از دیار عاشقان خسته مى‏ آیم که شاید مرا بپذیرى. اى معشوقم! مرا فراخوان که دیگر نمى‏ توانم صبر کنم؛ چه سخت است آن گاه که بین دو دوست صمیمى جدایى مى‏ افتد و چه سخت است آن گاه که رهرو به مقصودش نمى‏ رسد؛ پس خدایا! این سختی ها را از دوش من بردار. اما چند نکته با پدر مهربانم -که عاجز و ناتوانم از وصف مهربانى‏ ها، محبت ها، عطوفت‏ ها و زحماتش؛ از شما مى‏ خواهم -گرچه فرزندى لایق و شایسته براى شما نبودم و زنده بودنم براى شما جز زحمت حاصلى نداشت- از خدا برایم طلب عفو و بخشش نمایی. امیدوارم شهادتم بتواند مَرهم و آرامشى برای شما باشد. برایم گریه نکنید. تنها آرزویم این است که هر وقت راه کربلا باز شد و شما به زیارت رفتید، عکس مرا داخل حرم آقا بیندازید و بگویید خیلى دوست داشت با پاى خودش به پابوست شما بیاید؛ اما نتوانست! ...و شما اى مادر! همچون زینب(س) در شهادتم شجاع باش و رسالت خود را در قبال مسؤولیتى که دارى، به نحو احسن انجام بده و زینب وار، چنان محکم و استوار بایست و صبر و بردبارى داشته باش که چون خارى در چشم منافقان باشى. اما شما برادرم، جواد! در سنگر علم و مدرسه‏ ات بکوش و درس را هدف والاى اسلامى قرار بده؛ چون امروز اسلام به جوانانى که بتوانند به وسیله علم و نیروى اخلاق خود دست به ابتکار بزنند، نیاز مُبرم دارد. امروز صدور انقلاب احتیاج به فرهنگ غنى اسلام دارد؛ پس بر تمام دانش آموزان عزیز است که در همه زمینه‏ هاى اسلامى رشد کنند. بر شماست که با رسالت انسانى خود، این انقلاب عظیم اسلامى را در تمامى ابعادش با تبلیغات علمى و تئورى و عملى به جهان صادر نمایید. ...و اما اى خواهران دینى و هم وطنان عزیز! بهترین و بُرنده ‏ترین سلاح شما، ایمان و حفظ حجاب است. با حجاب کامل و معنویت خاصى که اسلام برای شما قایل شده است، مشت محکمى بر دهان دشمنان اسلام و قرآن بزنید؛ ولى مطلب اصلى ‏ام را هنوز نگفته ‏ام! گوش به فرمان امام باشید و امام را تنها نگذارید؛ امام وارث حسین(ع) است؛ امام، ملکوت است؛ امام... امام... امام را یارى کنید.۱ (۱۳۹۵۶۰۳) ابوالفضل سعیدى ۲۱/۱/۶۲