شهید، سید حسین موسوی: همسر عزیزم و خانواده ی گرامی ام! فرزندم لحظه ای از مادرش جدا نباشد. شما همسر گرامی ام! او را چنان تربیت کن که فردای این انقلاب به او افتخار کند؛ او را چنان که اسلام و قرآن می خواهد، آموزش بده؛ او را چنان تربیت کن که وقتی بزرگ شد، رهرو راه شهیدان گردد؛ دوست دارم اسلحه ام را بر دوش گیرد و هدف مرا دنبال کند؛ از خداوند -عزَّوجَل- می خواهم که همیشه یار و مددکار او باشد و او را به شما ببخشاید. همسر عزیزم! تقاضا دارم چنانچه -ان شاء الله- شهادت نصیبم گشت، در مراسم من لباس سیاه بر تن و گریه و زاری نکنی، که گریه کردن شما باعث خوشحالی منافقان کوردل می گردد. روز عزای من جشن بگیرید که -ان شاء الله- من به لقای محبوبم خواهم رسید. در پایان از همه ی شما عزیزان حلالیت می طلبم و همه ی شما را به صبر و بُردباری دعوت می کنم؛ هرگز امام را فراموش نکنید و تنها مگذارید و دعا کنید تا ظهور حضرت مهدی(عج) -این امید مستضعفان- به سلامت باشد و در کنار و التزام رکابِ حضرت مهدی موعود(عج) جهان را به عدل و عدالت منور گرداند. -ان شاء الله تعالی. (۱۷۳۱۸۱۵) سیدحسین موسوی ۲۱/۵/۶۴