شهید، فیض ‏الله خلخالى: نمى‏ دانم، با بار گناهانى که بر روى دوشم سنگینى مى‏ کند، چگونه وصیت کنم؟ ولى امیدوار به رحمانیت خداوند هستم و حالا که به این راه آمده ‏ام و راه خود را یافته ‏ام، مى‏ دانم که این راه، شهید، مجروح و یا مفقودالاثر و اسیر شدن دارد؛ لذا با شناختى که داشتم این راه را پذیرفتم و این راه را نیز براى رضاى خدا و یارى دین اسلام و قرآن انتخاب کرده‏ ام. بنده لیاقت نام شهید را ندارم؛ چون که از گناهان زیاد، قلبم سیاه شده و با روى سیاه به درگاه خداوند مى‏ روم؛ لذا اگر در این راه -یعنى جهاد با کفار بعثى- شهید شدم، از برادران و امت شهیدپرورم مى‏ خواهم ادامه دهنده ی راه شهیدان باشند و جبهه ‏ها را خالى نگذارند، مخصوصاً از فرزندم مى‏ خواهم که نگذارد تفنگم بر زمین بیفتد؛ تفنگم را برداشته، به راهم ادامه دهد. در اینجا، از پدر بزرگوار و گرامی ام مى‏ خواهم که اگر از این فرزند حقیر خود، تقصیرى و یا کوتاهى و یا ناراحتى دیده است، حلالم کند. هم چنین از او مى‏ خواهم که برایم از دعاى خیر غافل نشود؛ چون که از فرط گناه، محتاج به دعایش مى ‏باشم. از همسرم مى‏ خواهم که فرزندانم را حسین وار و زینب گونه، تربیت نموده، تحویل جامعه بدهد. از کلیه ی دوستان و آشنایان و مخصوصاً همکاران -که به گردن من حقى دارند و یا از طرف این حقیر لساناً و یا اخلاقاً و یا از نظر برخورد ناراحت شده ‏اند- طلب بخشش نموده و حلالیت مى‏ طلبم.۱ (۱۲۷۳۴۴۱) فیض‏ الله خلخالى ۱۰/۹/۱۳۶۵