شهید، سیدغلامحسین بحرانی: سلام بر پدر و مادر عزیز و بزرگوارم. اینجانب به حق می دانم که یک قطره از دریای حقوق شما را ادا نکردم و از شما طلب بخشش می کنم که نتوانستم آنها را به جا بیاورم. پدر و مادرم! در مرگ من گریه و زاری نکنید؛ چرا که راهی جز راه حسین بن علی(ع)را نرفتم و برای هدفی جز الله قدم بر نداشتم. به شما برادرانم «حسن»، «حمید» و «محمد» می گویم که حق برادری را نیز در مورد شما به جا نیاوردم و امیدوارم شما، پدر، مادر و برادرانم در حق من طلب بخشش و آمرزش کنید، تا بلکه این آمرزش های شما، راحت کننده ی روح من باشد. ای فامیل و وابستگان من! بی تفاوت نباشید و به صحنه بیایید؛ زیرا یاری اسلام، عمل به فرامین اصلی و به طور کل اسلام است و در این زمانه و در این مکانها جای بی تفاوت ماندن نیست و با دادن این شهدا، معلولین و غیره، جداً بی تفاوت ماندن حرام است! پیامی برای کلیه ی برادران و خواهران دارم؛ ای خواهران و ای برادران! دشمن در این زمانه -چون که نمی تواند از لحاظ نظامی به ما ضربه بزند- از طریق عوامل داخلی خود و از طریق فحشا و فساد وارد عمل شده است و اگر تا به حال به صورت کمی وارد عمل شده، به حتم بعدها به صورت وسیع و گسترده دست به این کار می زند. ای خواهران! بیدار باشید و با حجاب و عفت خود مشت محکمی بر دهان این جور افراد بزنید و به آنها بفهمانید که ما پیرو امامان هستیم؛ به یاد گفته ی آن اسیرافتادم که در بند اسارت می گفت: «ای زن! به تو از فاطمه (س) این گونه خطاب است/ ارزنده ترین زینت زن، حفظ حجـاب است» ...و ای برادران! فکر نکنید که حجاب فقط مخصوص خواهران است؛ بلکه شما هم موظفید که حجاب خود را حفظ کنید. ای برادران و ای خواهران! خانواده ی شهدا، معلولین و مفقودین را به احترام یاد کنید؛ زیرا اینها نزد خدا اجر و مقامی بی اندازه دارند. پدرم! من از مال دنیا در این جهان ده هزار تومان پول نزد شما دارم که می خواهم آن را در راه اسلام و جبهه خرج کنید و دیگر، لباس و غیره است که آنها را هم به جبهه بدهید تا باز هم در راه خدا و اسلام استفاده شود. به شما وصیت می کنم اگر برایتان امکان دارد بعد از نماز بر سر جسد من، زیارت عاشورای حسینی را بخوانید؛ زیرا من به آن زیارت بسیار علاقه دارم و می خواهم حسین(ع)-که به او علاقه ی زیاد دارم- در روز محشر و جزا، با اهل بیتش به داد و فریادمان برسد و دست ما را بگیرد. تقاضا دارم آنهایی که برای دلسوزی بر جسد من گریه می کنند، گریه نکنند؛ زیرا گریه ی آنها روح من را می آزارد. فقط در عزای حسین(ع) و مظلومیت او گریه کنید. اگر قرار است که بمیرم نمی خواهم که در بستر بمیرم.۱ (۱۱۰۵۸۴۱) سیدغلامحسین بحرانی ۲۰/۱۰/۱۳۶۴