شهید، محمد حسین دودانگه: به نام خداوند قادر، قهار، جبار، عادل، بخشنده و مهربان و به نام نامی حضرت محمد(ص)، خاتم پیغمبران و به نام مهدی موعود، امام زمان(عج) و به نام بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، امام خمینی، وصیت نامه خودم را شروع می کنم. پدر و مادر عزیزم! من مدت ها بود آرزوی رفتن به جبهه داشتم تا این که امروز -۲۴/۱۰/۶۱- این توفیق نصیبم شد. من حالا در خودم کمی احساس آرامش می کنم و از عذاب وجدانم کمی آسوده گشته ام؛ زیرا هر وقت شهید و یا مجروحی را -در هر جا، چه در منطقه و چه در شهر- می دیدم، به خود می گفتم: چرا من نباشم؟ مگر خون من از خون آنان رنگین تر است؟ نه، نیست؛ بلکه آن ها ایمان کامل دارند و من در خودم احساس ضعف می کردم، تا این که امروز توانستم -به حول و قوه الهی- این ضعف را از بین ببرم و آماده جنگ در راه اسلام و جمهوری نوپای اسلامی بشوم و بتوانم جان –ناقابل- خود را فدای اسلام و امام خمینی و ایران عزیزمان بنمایم؛ شاید خون من مورد قبول درگاه حق قرار گیرد. پدر و مادر عزیزم! تا دیروز داشتن فرزندی چون من برای شما و ایران ارزشی نداشت؛ اما شاید امروز بتواند برای شما و ایران ارزشی داشته باشد. من می روم به جبهه ها تا علیه صدام، منافقین و وطن فروشان داخلی بجنگم، تا آنان را از بین ببرم و یا خود فدا شوم و قطرات خونم در جبهه های جنگ بر خاک سرزمین قهرمان پرور ایران ریخته شود و از آن لاله ای بروید. پدر و مادر دلبندم! آن قدر هیجان زده و خوشحالم که نمی توانم دُرست بنویسم؛ زیرا چون مرغی می مانم که می خواهد خود را به آشیانش برساند و هر چه زودتر به مقصد برسد. من هم دیوانه وار عاشق رفتن به جبهه هستم و اکنون زمان برای من خیلی طولانی شده و نمی دانم چرا زودگذر نیست. پدر و مادر عزیزم! من در دوران زندگی ام نتوانستم جبران زحمات شما را بنمایم و می دانم که شما حق بسیار بزرگی بر گردن من دارید. از شما در این جا حلالیت می طلبم و اگر به خواست خدا شهادت نصیب من گردید، از شما و برادرانم خواهش می کنم برای من گریه و زاری نکنید؛ زیرا با گریه کردن شما، دشمن شاد می شود. من می دانم که فرزند بزرگ تر شما هستم و شما زیاد ناراحت می شوید؛ ولی هر موقع ناراحت شدید، این آیه را به یاد بیاورید: «الا بذکر الله تطمئن القلوب» (رعد/۲۸). اگر خواستید برای من گریه و عزاداری کنید، برای شهیدان کربلا و برای گلگون کفنان به خون خفته ایران گریه و عزاداری کنید. در آخر از همه فامیل ها می خواهم اگر اسائه ادبی نسبت به آنان کرده ام، مرا مورد عفو و بخشش خود قرار بدهند. از همه شما خواستارم و به برادرانم نیز توصیه می کنم که بعد از شهید شدن من، راه مرا ادامه دهند تا شاید آن ها هم به شکلی به اسلام، ایران عزیز و مردم رنج کشیده و مستضعف آن کمک کنند. امیدوارم همه یار و یاور خمینی بزرگ باشید و همواره در هر جا هستید، انقلاب را یاری نمایید تا انقلاب عظیم ما -به حول و قوه خدا- به پیروزی کامل برسد تا آن را به صاحب اصلی اش -امام زمان(عج) - تحویل دهیم.۱ (۱۳۰۰۳۳۶) سرباز ژاندارمری جمهوری اسلامی ایران محمدحسین دودانگه ۳۰/۱۰/۱۳۶۱