شهید، علی اصغرعاملی: در آغاز، شما برادران و خواهران مسلمان را به پیمودن راه سعادت توصیه می کنم و از شما می خواهم که راه راست را جستجو کنید و مبادا نا آگاهانه به راه غیرخداوند و -خدای ناکرده- به راه شیطان بروید و بدانید که شیطان برونی و درونی چنان انسان را منحرف می کند که خود به هیچ وجه نمیفهمد که کجا هست و به کجا می رود؟ اسلام و انقلاب و امام امت را رها نکنید. برای جنگیدن در راه اسلام شما باید از یکدیگر سبقت بگیرد و در فکر آن باشید که ننگین ترین چیز ما زندگی راحت، خفقان و زیرستم رفتن است و آنجاست که اسلام پابرجا نیست. بهترین سعادت و خوشبختی در همان مرگ سرخ و شهادت در راه خداوند و مبارزه در راه اسلام است. راهی را که منظورم راه الله است، باید رفت؛ پس راهی را بروید که حتماً به او برسید، نه اینکه برویم و -خدای نکرده- همه ی زحمت را در راه کج و انحراف بکشیم و بعد بفهمیم شیطان را ولی خود قرار داده ایم. به جبهه رفتن من نه به خاطر هوای نفس بوده، بلکه احساس مسؤولیت در برابر خدا و رسول خدا و رهبر انقلاب و شنیدن پیام حسین گونه ی او بود. آری، پدر و مادر مهربانم! شما این حقیقت را بدانید که بی صبری در سوگ شهید به دشمنان در راه رسیدن به اهداف منحرف شان کمک می کند و صبر و استقامت، چشم آنان را کور می کند. بله! در زمانی که آمریکای جنایتکار و عمال خود فروخته اش قصد تجاوز به میهن اسلامی ما را دارند و روز به روز تجاوز خود را افزایش می دهند، احساس کردم که نمی توانم ساکت بنشینیم و شاهد این جنایت ها باشم. هر وقت به فکر بمباران های وحشیانه بعثی ها -که خانه های مسکونی را ویران کرده و حتی از قتل عام کودکان بی گناه هم صرف نظر نمی کنند- می افتم، فکر می کنم این چه زندگی است که من در پشت جبهه دارم! عشق الله مرا به سوی جبهه می کشاند. من نمی خواستم مانند مُردگان متحرک فقط زبان برای انتقاد داشته باشم. خواهشم از دوستان و همرزمان خودم این است که اگر می خواهند مرا خوشحال کنند، امام امت را تنها نگذارند. دوست دارم وقتی شهید شدم، مرا کفن نکنید؛ چون کسی که خود را سرباز حسین(ع) می خواند، چگونه به خود جرأت می دهد که مولایش بی کفن دفن شود و او را کفن کنند؟ دوست دارم با لب تشنه به شهادت برسم؛ سرباز حسین(ع) چگونه آب بنوشد، در حالی که -در روز عاشورا- حسین(ع) با لب تشنه به شهادت رسید؟۱ (۱۴۹۵۴۱۸)