شهید، کریم رجبى دهکى: بار پروردگارا؛ اى رب العالمین؛ اى غیاث المستغیثین و اى حبیب قلوب الطالبین! تو را شُکر می گویم که شربت شهادت -این یگانه راه رسیدن انسان به خودت- را به من -بنده فقیر و حقیر و گناهکار خود، ارزانى داشتى. ترا شُکر می گویم که این تنها نعمت خداپسندِ خودت را بر این انسان ذلیل عطا فرمودى و من، تنها راه سعادت خویش را شهادت در راهت یافتم و چه زیباست که من با زبان -کوچک ترین وسیله خود- اعلاترین و ارزشمندترین ارزش ها را گرفتم و این نیست، مگر لطف و عنایت پروردگار نسبت به بنده ‏اش. هر چند من -بنده حقیر- لیاقت سفارش و پیام براى این امت همیشه در صحنه را ندارم؛ ولى از مردم مى‏ خواهم: با فدا کردن جان و مال تان، این تنها راه سعادت را حفظ کنید. ...و از تمام دوستان و همکلاسی هایم تقاضا دارم: دستورات اسلام را پیش قدم همه کارهای تان قرار دهید و سنگر انسان ساز خود را خوب حفظ کنید؛ به امید پیروزى حق علیه باطل. در این جا چند کلمه‏ اى برای خانواده خودم مى‏ نویسم؛ من، اگر کُشته شدم، برایم گریه نکنید و مرا ببخشید که رضایت شما را جلب نکردم و فقط دعا کنید که خدا مرا در زمره شهیدان در راهش قرار دهد. مرا غسل ندهید و کفن نکنید؛ چون رهبرم حسین(ع)، نه کفن داشت و نه غسل. به مادرم بگویید: مادر! آرزوى من برآورده شد و گریه نکن. به او بگویید: اگر گناهى در حق تو کردم، به خاطر خدا مرا ببخش؛ چون اگر تو مرا نبخشى، خدا نمى‏ بخشد. به پدرم بگویید: من خدمتى براى تو نکردم؛ ولى از تو درخواست مى‏ کنم -به هر آن چه مى ‏پرستى سوگند- مرا ببخش. از خداوند مى‏ خواهم به تو صبر یعقوب دهد. ...و مادر جان! امیدوارم همان طور که اسمت زینب است، زینب وار باشى و خواهرانم را نصیحت کنى و با دیگر خواهرانم آن کنى که رضاى خدا در آن باشد. مبادا خود را در سوگ من گریان کنى و نیز به خواهرانم بگو: برادرتان جاى دورى نرفته است؛ او نزد خداست. همان خدایى که شبانه روز پنج بار با او سخن مى‏ گویید. ...و به برادران عزیزم، این اُمیدان پدر، سلام برسانید و از آن گل هاى نازکم مى‏ خواهم: پیام خونم را با کمک دوستان به امت شهیدپرور برسانند و از ایشان مى‏ خواهم فقط راه خداوند را پیشه خود کرده، به پدر و مادرم کمک کنند. آرى، برادران! یک لحظه فکر کردن سرنوشت انسان را عوض و به راه خدا هدایت مى ‏کند. ...و نیز از مردم «دهک» از کوچک و بزرگ خداحافظى مى‏ کنم و از مردم «دهک» مى‏ خواهم هر ناراحتى از من دیده ‏اند -به آن که مى‏ پرستند قسم- مرا ببخشند. خداحافظ؛ به امید پیروزى حق علیه باطل.۱ (۱۳۱۸۱۷۳) کریم رجبى دهکى