شهید، علیرضا بیک محمدلو: پدر و مادر عزیزم! شما، براى بزرگشدنِ من، زحمت فراوان کشیده ‏اید و من هیچ وقت حق مطلب را درباره ی شما ادا نکرده ‏ام و حالا فقط یک جمله مى‏ خواهم بگویم: پدر و مادرم! هیچ وقت از شهادت، ناراحت نباشید و از خداوند بخواهید که گناهانم را ببخشد. اگر یادتان باشد، شما گفتید وقتى کودکى بیش نبودم، مریضى سختى به من عارض شد. اگر در آن موقع از دنیا رفته بودم، نه ثوابى و نه اجرى براى شما منظور مى ‏شد؛ پس خوشحال باشید که حال، براى دفاع از دین و قرآن راهى جبهه مى ‏شوم که اگر شهید شوم، ثواب آن نصیب شما هم مى ‏شود و حتما اجر و پاداش شما نزد خداوند، بس عظیم و بزرگ است. پدر و مادرجان! این لیاقتى است که خداوند به این بنده ی حقیر عطا کرده وگرنه من کجا و سرباز امام زمان(عج) کجا؟ البته این یک امتحان الهى است و امیدوارم از آن سربلند بیرون آمده، باعث افتخار شما بشوم. همچنین همان طورى که مى‏ دانید ما جنگ طلب نبودیم و این جنگ بر ما -از سوى کفر- تحمیل گردید. حالیه، در هر صورت پیروزى از آن ماست؛ چه بِکُشیم و چه کُشته شویم. از برادران و خواهرانم حلالیت مى‏ طلبم و از برادرم مى ‏خواهم که همیشه در سنگر قرآن و اسلام باشد و خواهرم هم همیشه با حفظ حجاب خود از خون من پاسدارى کند. از طرف من از تمام دوستان و آشنایان و طُلّاب، حلالیت بطلبید.۱ (۱۱۳۶۱۲۵) علیرضا بیک محمدلو ۲۷/۱۲/۶۶