شهید، محرم رضایی شالی: این جانب، محرم رضایی شالی، فرزند ذبیح الله، متولد ۱۳۱۳، به شماره شناسنامه ۴۵ در حال صحت و سلامت کامل، در سنگر مقدس دفاع از حریم اسلام عزیز و در جوار رزمندگان کفر ستیز اسلام، در تاریخ ۱۴/۱۱/۶۴ این وصیت نامه را نوشتم، تا به وظیفه شرعی خود عمل کرده باشم. قبل از هر چیز شما را به تقوی و دوری از گناهان سفارش می کنم و این درس را از امام اولم حضرت علی(ع) آموختم که در وصیت نامه اش فرزند و سایرین را به تقوی و نظم سفارش کردند. دوم؛ وحدت، عامل پیروزی است. اسلام را فراموش نکنید. با هم دوست باشید که اتحاد و دوستی شما سبب شکست حتی دشمنان اسلام خواهد بود. یاران صدیق امام را به هر وسیله ممکن یاری کنید و امام را تنها نگذارید که اگر مردم زمان حضرت علی(ع) این کار را نکرده بودند، امیرالمؤمنین بیش از بیست سال خانه نشین نمی شد و اجرای احکام الهی تعطیل نمی گشت. بدانید دنیا زودگذر است و آخرت، همیشگی و جاودان. برای آخرت مخلصانه کار کنید تا در روز معاد خجل و شرمنده نباشید. من برای جلب رضای خدا به جبهه آمدم و قصد دیگری نداشتم. از هیچ کس و هیچ ارگانی چشم داشت ندارم. از همه فامیل ها و آشنایان و خانواده ام و برادرانم و عموهایم و خواهرانم می خواهم مرا حلال کنند و برایم از خدا، طلب مغفرت و آمرزش نمایند. در شهادتم صبور باشید و چیزی نگویید که به ضرر اسلام باشد؛ البته گریه عادی اشکال ندارد. جبهه ها را جوانان جامعه پُر کنند. سنگرها، مخصوصاً سنگر مقدس نماز جمعه و جماعات را خالی نگذارید. به خانواده معظم شهدا سر بزنید و از آن ها دل جویی کنید که آن ها بیش از نیاز مادی به محبت خواهران و برادران حزب الله نیازمندند. با منافقان و دورویان به طور جدی برخورد کنید و با زبان نرم به بی تفاوت های جامعه بفهمانید که راه شان اشتباه است. اگر لطف خدا نصیب شد و شهید شدم، بچه هایم راه مرا ادامه دهند و نگذارند خون من و امثال من پایمال شود.۱ (۱۳۴۴۴۲۷) محرم رضایی شالی ۱۴/۱/۶۴؛ جبهه جنوب