شهید، محرم بخش ‏فلاح: روزگاری ایران، کشورى در حال سقوط بود و جوانان آن، هم‎چون جوانان سایر کشورهاى بى ‏دین، به خوش گذرانى و عیش و نوش پرداخته بودند؛ ولی ناگهان، جرقه ‏اى زده شد و نور آن در یک لحظه، سراسر ایران را فرا گرفت و جوانان را به سربازان حقیقى امام زمان (عج) مبدل ساخت. جوانانى که امروزه، حفظ دین عزیز اسلام و میهن اسلامى را یک واجب عینى مى ‏دانند و در راه آن از همه چیز، حتى جان خود -که بهترین سرمایه ی آنها است- مى‏ گذرند و عاشقانه به جبهه ‏هاى جنگ رفته و مخلصانه مى‏ جنگند؛ آن‏قدر که به سوى خدایشان پَر می گیرند. اینان همان جوانان دیروز بودند که امروز قهرمانان اسلام شده ‏اند. امروز، همان جوانان در سنگرها شب ها به تلاوت قرآن و خواندن دعاى کمیل و توسل مشغول بوده و روزها هم‎چون شیر غُرّان بر دشمن مى ‏تازند؛ اینها عابدان شب و سلحشوران روزند. اینان همان هایى هستند که اسلام را زنده نگاه داشته -به امید پروردگار- پرچم آن را به دست امام زمان(عج) خواهند سپرد. از زمانى که جنگ شروع شد، همیشه در این فکر بودم که کاش مى‏ توانستم در جبهه ‏هاى جنگ حق علیه باطل، شرکت کنم و ماه ها این فکر مشغولم کرده بود که بالاخره، خداوند یاری ام کرد تا به آرزوى خود برسم و با رفقا به جبهه بیایم. همیشه دلم مى ‏خواست که یک سرباز حقیقى براى اسلام باشم که فقط به خاطر خدا کار کرده باشد. امیدوارم، خداوند این قدم کوچکى را که برداشتم خودش به شایستگى قبول فرماید. ما باید قدر امام را بدانیم و از او تا جان در بدن داریم، حمایت کنیم؛ زیرا این امام بود که ما جوانان را -زمانى که در ذلت و بدبختى بوده و در جهل و نادانى و در شب ظلمانى زندگى مى‏ کردیم- به سوی نور و روشنایى و زندگى همراه با معرفت و آزاد بودن هدایت کرد. بله! او به ما آموخت که آزاد باشیم و از دین و ایمانمان دفاع کنیم؛ پس خوراک و پوشاک و تحریم اقتصادى نمى ‏تواند ما را از پاى درآورد. من هم این راه را انتخاب کرده و به نداى «هل من ناصر ینصرنى؟» سرور شهیدان و امام امت لبیک گفته به جبهه آمدم و در این راه شربت شهادت نوشیده و به سوى خداى خود شتافتم. تقاضای بنده این است که بعد از شهادت من، تمام وسایل بنایی ام را به جهاد سازندگی بدهید تا برای امور مستضعفین به کار آید.۱ (۱۱۰۷۷۵۱) محرم بخش فلاح ۱۰/۹/۶۱