شهید، فهیم قویدل: خدایا! من از روزى که خود را شناختم، خودم را غرق در نعمات یافتم و نظر لطف تو با من بود. پروردگارا! چه سود که این همه نعمت را کفران کردم و به عوضِ سپاس و عبودیت به درگهت، سرکشى نمودم و طغیان کردم و از فرامینت سر برتافتم. پروردگارا! عُمرى بود بر سفره ی لطفت نشستم و گرچه نمک خوردم؛ ولی نمکدان شکستم. پروردگارا! حال که سعادتى عظیم نصیبم کردى تا در جمع نوکران و بندگان مخلصت حاضر شوم و از محضرشان در جبهه هاى حق علیه باطل فیض ببرم، توفیق عبادت و ترک معصیت را نیز به من عطا فرما. پدر و مادر عزیزم! -ان شاء الله تعالى- این فرزند روسیاه را حلال خواهید کرد و از سر تقصیراتم خواهید گذشت. پدر عزیزم! خود بهتر مى دانی که در تمام لحظات زندگى از فرامینت سرپیچى کردم و قلب عزیزت را شکستم و باعث رنجش خاطر گرانقدرت شدم؛ مرا ببخش که به بخشش شما احتیاج شدیدى دارم. مادرم! تو هم باید مرا حلال کنى که به حلالیت شما سخت نیاز دارم. یک عمر اذیت و آزار من به شما و از سوى دیگر مشقت و زحمت شما براى تربیت و رشد من، هیچ با هم جور در نمى آید. پروردگارا! مرگم را در راه خودت قرار ده؛ ولى چشمانم را باز بگذار تا همه بدانند منتظر ظهور مهدى(عج) بودم و مشت هایم را گره کرده بگذار تا همه بدانند در راه اسلام باز هم حاضرم جانفشانى کنم.۱ (۱۶۰۱۸۴۸) عبدالحقیر؛ فهیم قویدل