شهید، حسین رحیمی: شما را چه شده است که در راه خدا جهاد نمی کنید، در صورتی که جمعی از مردان و زنان و کودکان شما در عراق، اسیر ظلم کفارند؟ وصیت من به پدر و مادر و همسر و فرزندانم و برادران و خواهرانم این است: همیشه در زندگی به یاد خدا باشید و از خاندان عصمت و طهارت فاصله نگیرید. همسرم! تو را به تربیت فاطمه و سمیه سفارش می کنم که کوچک ترین بی توجهی به بچه ها در جامعه بسیار اثر ناگواری بجا می گذارد و پیش خدا مسؤول هستید. به همگی شما توصیه می کنم شاید اتفاقی بیفتد و جنازه من به دست شما نرسد؛ پس صبر و پایداری و مقاومت پیشه خود کرده، برای پیروزی اسلام و مسلمین دعا کنید. پدر و مادرم! مرا ببخشید. من فرزند خوبی برای شما نبودم و همیشه برای شما دردسر دُرست می کردم و این هم از کم سعادتی من بود که نتوانستم در دو روزه حیاتم، از شما معذرت خواهی کنم تا خداوند شاید به وسیله دعای خیر شما، گناهان مرا سبک کند. من لیاقت شهادت را ندارم؛ ولی اگر شهید شدم، امیدوارم جای مرا خالی نگذارید. پدر جان! امیدوارم عذر فرزند ناقابلت را بپذیری. امروز که بهترین موقعیت برای مبارزه با کافران و مشرکان پدیدار گشته است و مزدوران آمریکایی و بعثیون جنایتکارِ بی وطن، کشور اسلامی ما را مورد هجوم و تاخت و تاز ناجوانمردانه خود قرار داده و به خاک مقدسمان هجوم آورده اند، باید فرصت را از دست ندهیم و برای اسلام و سرزمین دلاور ایران و دین مان از هیچ کوششی دریغ نکنیم و این کار مُیسّر نمی گردد مگر با ایثار و از خودگذشتگی جوانان برومندی که برای جهاد از یکدیگر سبقت می گیرند و در آینده، تاریخ به نیکی از ایشان یاد خواهد کرد و از تمام ملت انقلاب اسلامی ایران و ایثارگران خواستارم در این جهاد مقدس شرکت کنند.۱ (۱۳۲۳۹۷۳) حسین رحیمی ۱۲/۱۱/۶۴