شهید، محمد رسول دهقان نژاد: خدایا! مرا از بلاى غرور و خودخواهى نجات ده تا حقایق وجود تو را ببینم و جمال زیباى تو را مشاهده کنم. خدایا! من کوچک و ضعیفم و ناچیز و چون پَرکاه در مقابل طوفان. خدایا! به من دیده عبرت بین عطا فرما تا بیشتر پى به کوچکى خود ببرم و عظمت و جلال تو را بیشتر احساس کنم. خدایا! خوش دارم گمنام و تنها به لقاى تو بپیوندم. خدایا! دردمندم؛ روحم از شدت درد مى‏ سوزد و قلبم مى‏ خروشد؛ احساسم شعله مى‏ کشد و بند بند وجودم به شدت درد کشیده و فریاد مى‏ زند. تو مرا در بستر مرگ، آسایش بخش. خسته شده ‏ام و دل شکسته، ناامیدم، دیگر این دنیا جاى من نیست، با همه وداع مى‏ کنم و مى‏ خواهم فقط با خداى خود تنها باشم. خدایا! بسوى تو مى ‏آیم و از آدمیان عالم مى ‏گریزم، تو مرا در جوار رحمتت سکنى ده. ذهنم دیگر یارى فکر کردن ندارد؛ ولى با وجود این وصیت نامه ام را مى ‏نویسم. کسانى که این نوشته را مى‏ خوانند یا مى ‏شنوند بدانند، من آگاهانه راه شهادت را برگزیده و به آن افتخار مى‏ کنم؛ افتخار مى‏ کنم که از پاسداران اسلام هستم و در التزام رکاب فرزند زهرا(س)، جان ناقابل خود را فدا و از مکتبم دفاع مى‏ کنم. پیام من به تمامى کسانى که صدایم را مى‏ شوند این است: امام عزیز را تنها نگذارید. این روح خدا را یارى کنید؛ امامى که در مقابل ابرقدرت ها می ایستد و در مقابل خانواده شهدا مى‏ گرید و دست و بازوى رزمندگان را مى ‏بوسد. رهبرى که پدر یتیمان است و بحق نایب امام زمان(عج) بوده و حسین زمان است. در خاتمه از پدر و برادران و خواهرانم و هم چنین کلیه فامیل ها، دوست، آشنا و همکارانم حلالیت طلبیده و می خواهم -اگر سعادت یارى کرد و شهید شدم- مرا ببخشند.۱ (۱۳۰۵۱۳۰) محمد رسول دهقان نژاد