شهید، مرتضى بهبودى: اینجانب، مرتضى بهبودى، فرزند میرزاعلى، متولد ۱۳۴۱، وصیتم را چنین آغاز مى‏ کنم: اول، علت جبهه رفتنم را بگویم. علت جبهه رفتن من -همانند سایر برادران رزمنده- یارى دادن به دین اسلام است؛ چون دین مبین اسلام بسیار سختی ها و ناملایمات را متحمل شده تا به دست ما رسیده است. از جمله ی این ناملایمات: شهید شدن حضرت على(ع) و متحمل شدن زخم چند روزه ی آن حضرت؛ شهادت امام حسین(ع) با آن ناراحتى‏ ها و شهادت زهراى اطهر (س) که وقتى قضیه ی شهادت حضرت زهرا(س) به یادم مى ‏افتد، جگرم آتش مى‏ گیرد و به همین صورت شهادت بزرگ مردان تاریخ اسلام. در حال حاضر هم شهادت شهید مظلوم بهشتى، مطهرى، رجایى و باهنر که خون تمامى این گلگون کفنان است که درخت اسلام را آبیارى کرده، تاکنون دین زنده مانده است؛ پس، این درخت همیشه به خون احتیاج دارد تا تناور بماند و چنانچه خون به آن نرسد -خداى ناکرده- خشک مى‏ شود. پس ما هم بایستى به سهم خود به این درخت آب بدهیم، تا از ثمره ی آن بهره ‏مند شویم. از مدتها قبل، دشمنان اسلام در صدد بودند که این درخت را بخشکانند تا این که مردى از تبار حسین(ع) قیام کرد و پرچم پُر افتخار اسلام را به دست گرفت و آن مرد، کسى نبود جز حضرت امام و یاران او مانندِ آیت ‏الله طالقانى ‏ها، بهشتى‏ ها، رجایى‏ ها و باهنرها. پس بر ما هم واجب شد که پشت سر این اَبرمرد تاریخ اسلام، حرکت کرده، او را یارى کنیم؛ البته نه مانند مردمان کوفه! بلکه شعارى که مى‏ دهیم باید همراه با شعور باشد؛ یعنى بر روى حرف خود استوار و ثابت قدم باشیم. فرزندان و نور چشمان خود را طورى تربیت کنیم که پیرو حقیقى خط اسلام و قرآن باشند. کارى که مى‏ کنیم خالصانه و مخلصانه براى خدا باشد و قلباً دین خدا را یاور باشیم.۱ (۱۱۲۶۰۸۶) مرتضى بهبودى