شهید، کرم طالبى: خدایا! تو خود آگاهى که من -این بنده ی رو سیاه و گناهکار تو- تنها به عشق تو و براى رضاى تو، قدم در این راه گذاشتم. خدایا! تو را قسم مى‏ دهم به مُحبان درگاهت که امشب از گناهان بى‏ شمار من درگذر. خدایا! من گِداى کوى تو هستم و براى گدایى به در خانه‏ ات آمدم؛ امیدوارم مرا به خاک نشینى درگاهت قبول کنى. اى مردم مسلمانِ پیرو خط امام! شما را سفارش مى‏ کنم به تقوا و پیروى از امام امت (ولایت فقیه)؛ چون این دو از پایه ‏هاى ستون دین هستند. من به خانواده ی خود، وصیت مى‏ کنم که نماز را اول وقت بخوانند؛ چون نماز، ستون دین است و هم چنین اگر من لیاقت داشتم و سعادت شهادت در راه خدا نصیب من شد، اشک نریزند و گریه و زارى نکنند؛ چون همه ی ما در دنیا امانت هستیم، که باید به دست صاحب اصلى اش برگردیم و به سوى جهان آخرت، سفر کنیم؛ پس چه بهتر این هجرت، شهادت در راه خدا باشد. یک بار دیگر از پدر و مادرم -که سال هاى زیادى زحمت کشیدند تا مرا بزرگ کنند و حزب اللهى بار آورند- تشکر مى ‏کنم و امیدوارم مرا ببخشند؛ چرا که رضاى خدا، در رضایت آن ها از من است و هم چنین از همسر خوبم مى‏ خواهم برایم ناراحت نباشد؛ چون ما امانت بودیم و باید مى‏ رفتیم. عزیزان من! این از انسانیت و مسلمانى به دور است، زمانى که امام به کمک ما نیاز دارد، در خانه بنشینیم و او را تنها بگذاریم... راحت بنشینیم و مزدوران کافر، قدم به خاک ما بگذارند.۱ (۱۴۸۰۳۷۹)