شهید، محمدصالح رجبى: ...و اما پدر و مادر عزیزم! این جانب در همه وقت دعاگوى شما پدر و مادر عزیزم هستم که این چنین فرزندى در دامن خود بزرگ کردید. من خوشحالم که این گونه پرورش یافتم، تا این چنین راه مقدس اسلامى را خود انتخاب کنم. مى‏ دانم که این راه، راه حسین و على(ع) است. زمانى بزرگان مان مى‏گفتند: اى کاش ما هم در عاشوراى حسین(ع) در کربلا بودیم و از یاران آقا امام حسین(ع) مى‏ شدیم. الآن وقت آن رسیده است؛ -این حسین(ع) زمان مان- خمینى بزرگ همان گونه که «هل من ناصر ینصرنى؟» مى‏ گوید، وظیفه تک ‏تک ما است که لبیک گفته و در صحنه ‏ها حاضر شویم. پدر و مادر عزیزم! باید افتخار کنید که این چنین فرزندى دارید. اگر من شهید شدم، برایم تشریفات نگیرید و در عوضِ آن بر سر مردم گلاب بپاشید و تبریک بگویید؛ چون شهید در پیشگاه خداوند بزرگ جاى دیگرى دارد. تقاضاى دیگر بنده از شما این است که در نماز جمعه‏ ها شرکت نموده و هم چنین در دعاى کمیل و در همه مجالس شرکت کرده و براى امام عزیزمان دعا کنید و از امر ایشان پیروى کنید؛ چون امر ایشان یک امر الهى است. ...و اما برادران عزیزم! تقاضاى من از شما این است که مثل برادرهاى دیگر شجاع باشید و همیشه سربلند بوده و هیچ گونه ناراحتى به خود راه ندهید. هم چنین خواهر عزیزم! از شما مى‏ خواهم زینب گونه باشید و زینب گونه زندگى کنید. مبادا برایم گریه کنید. اگر هم گریه کردید، گریه براى امام حسین(ع) و اهل بیت آن سرور شهیدان باشد.۱ (۱۳۱۸۲۹۳)