شهید، ناصر انجرانی: این وصیتنامه ی بنده ی حقیری است که بار گناه بر دوشش سنگینی نموده و جبهه ی پیکار حق علیه باطل را در پیش گرفته است که شاید خداوند رحیم بر او منت گزارد و باعث رستگاریش گردد. راه خود را شناختم و به دنبالش رفتم و خوشحالم. من امروز احساس می کنم که دوباره جریان کربلا تکرار شده و حسین زمان، خمینی روح الله ندای «هل من ناصرٍ ینصرنی؟» را فریاد می زند. آیا می شود جواب فرزند پیامبر(ص) را نداد؟ آیا می شود جواب «نه» داد؟ والله نه! من، مُردن را بهتر از زندگی ذلت بار می دانم و در جواب خمینی زمانم می گویم: «لبیک، لبیک.» ای پدر و مادرم و ای همسر گرامی! این دنیا فانی و فناشدنی است و زندگی واقعی در جوار رحمت حق تعالی است. پدر و مادر عزیزم! من امانتی بیش برای شما نبودم و شما از پس‎دادن امانت خودتان به خدای متعال، خوشحال باشید. مـادرم! هم‎چون مـادران شهـدای صدر اسـلام، مُبـلغ و ترویج‎دهنـده ی فرهنـگ شهادت طلبی امت حزب الله باشید. شما ای برادران و خواهرانم! سعی کنید رسالت خون شهدا را بر دوش گیرید. برادرانم! از شما می خواهم حسینی وار و قاطعانه، امام و مکتب اسلام را یاری کنید و نگذارید که سلاح من بر زمین بماند. خواهرانم! می خواهم همیشه زینب وار باشید و حجاب خود را حفظ کنید؛ چون که حجاب شما کوبنده تر از خون من است. درس بخوانید و قرآن و اسلام را فرا گیرید، که این عمل شما، مشت محکمی بر دهان شرق و غرب و ابرجنایت‎کاران است. پدر، مادر، همسر، برادران و خواهرانم! معنی و مفهوم زندگانی آن وقت معلوم می گردد که انسان در جهت خدا حرکت کرده باشد؛ پس باید تقوا را پیشه ساخت و از هرگونه اعمال و مسایلی که انسان را از خدا دور می سازد، دوری جست. ای کاش هزاران جان داشتم و فدای قرآن و امام می کردم؛ چرا که در این راه اگر دشمن را شکست دهیم، پیروزیم و اگر به ظاهر شکست بخوریم و کشته شویم، باز هم پیروزیم. به هر حال مایه ی شکر پروردگار و افتخار برای من و شماست. چون جایی می روم که ملکوتش نامند. زندگی ذلت بار را هیچ وقت قبول نخواهم کرد و مرگ سرخ و شهادت را بر آن ترجیح می دهم و همان طور که قلبم آگاه است، به آرزوی خودم خواهم رسید.۱ (۱۰۸۲۶۶۵) برادر حزب اللهی شما، ناصر انجرانی ۲۸/۰۹/۱۳۶۵