شهید، وجیه الله فرجی: خداوندا! من بنده ی گناهکار تو و برابر خدای خودشرمنده هستم. خداوندا! این بنده ی حقیرکه آمده ام به دَرِ خانه ی تو، می دانم که روسیاه هستم و می دانم بار گناهانم سنگین است؛ ولی ای خدای بزرگ! این را هم می دانم که تو بخشاینده هستی. پروردگارا! به قبرِ شش گوشه ی ابا عبدالله الحسین(ع)، به دست های بریده حضرت ابوالفضل(ع) و به پهلوی شکسته ی فاطمه زهرا(س) تو را قسم می دهم که گناهان مرا ببخشی. مادر جان! من دوست دارم اگر شهید شدم، جنازه ام روی دست ها بلند شود تا منافقین ببینند و چشمانشان کور شود و بدانند برای دین اسلام و برای قرآن جنگیدم و در راه اسلام شهید شدم. پدرم! تو قدرت و توان زیادی داری؛ تو از کودکی با زحمت و رنج و با مشقّت دست و پنجه نرم کردی؛ از تو می خواهم که تمام هَم و غَمت را در راه ترویج و سربلندی اسلام عزیز و انقلاب اسلامی عزیزمان، به کار بندی. عزیزان و همسر عزیزم! از عِلم و آگاهی و از فرزندان خویش و از همه و همه چیزتان برای حفظ و گسترش اسلام عزیز استفاده نمایید که همانا شما هم مانند بقیه مسؤولید. بروید درس شهید دادن را از زینب(س) بیاموزید. بروید رنج و مِحنت کشیدن را از زین العابدین(ع) بیاموزید. اگر می خواهید در سختی های روزگار خَم به ابرویتان نیاید، زندگی ائمه را سرمشق خویش قرار دهید. وجیه الله فرجی؛ ۹/۱۰/۶۵