شهید، محمدباقر احمدی: پدر جان و مادر عزیزم و کسانی که این وصیتنامه را می خوانید! بدانید که من با آگاهی کامل به جبهه ها آمده ام تا از وطن اسلامیمان دفاع کنم و دست بیگانگان را از وطن اسلامیمان کوتاه کنم. پدر جان! اگر در این عملیات شهادت نصیب من شد، یک سعادت است؛ چون در راه دفاع از وطن کشته شدن خودش یک افتخار است. به مادرم بگویید برای من گریه نکند؛ البته می دانم که چقدر زحمت برای من کشیده است. من طفلی کوچک بودم و او شبها بی خوابی کشیده تا مرا بزرگ کرده است؛ ولی فکر کنید حضرت قاسم و حضرت علی اکبر و حضرت عباس (ع) هم مادر داشتند و اینکه امام حسین(ع) چگونه شهید شد، پس برای آنها گریه کنید. پدر جان! اگر من شهید شدم امام را تنها نگذارید؛ چون ما هر چه داریم از او داریم. پدر جان! در ضمن من بدهکاری ندارم و برای چندمین بار می گویم که اگر شهید شدم برای من ناراحت نباشید؛ چون انسان در این دنیا نمی ماند و خلاصه یک روزی از این دنیا باید برود. به نظر من انسان هر چه بیشتر در این دنیا بماند، علاقه اش به دنیا بیشتر می شود؛ پس بهتر است -اگر خداوند قبول کند- انسان در این راه دعوت خدا را لبیک گوید و جان به جان آفرین تسلیم کند.۱ (۱۰۲۴۲۵۴) الحقیر؛ محمدباقر احمدی ۱۸/۰۸/۱۳۶۳؛ داخل پادگان