شهید، هوشنگ حاجی آقایی: مادر عزیزم! خدمت شما سلام عرض می کنم و از شما می خواهم که در شهادت من گریه نکنید؛ بلکه جلوی تابوتم را چراغانی کنید و گُل بگذارید تا آنان که انقلاب اسلامی ما را نمی توانند ببینند، بدانند که ما عاشقان جنگیدن هستیم و عاشقانه از خداوند خواسته ام تا صد بار مرا زنده کند تا باز در راهش شهید شوم. مادرجان! از اینکه دیگر شما را نمی بینم، ناراحت نباشید. مادرجان! شما را به خدای بزرگ می سپارم. ...و اما سعید جان! دوست داشتم وقتی آمدی ایران، خودم قربانی شما را بِکُشم و اما شما بهتر از من می دانید که اسلام به ما احتیاج دارد. دوست داشتم در عروسی شما باشم و من خیلی چیزها را دوست داشتم؛ ولی انسان باید از دوست داشتنی ها یکی را انتخاب کند و عاشق باشد و من از بین آنها، شهادت در راه حق را پذیرفتم. خواهرم، زهرا جان! از شما می خواهم که زینب وار عمل کنید. تو خوب می دانی که حسین(ع) شهید شد و زینب (س) دودمان یزید را بر باد داد و اکنون ما شهید می شویم و شما باید با این منافقین و اَبَرجنایتکاران برخورد کنید.۱ (۱۲۱۱۳۶۱) هوشنگ حاجی آقایی