شهید، کرمعلى سپهرى: پروردگار من؛ اى معبودم؛ اى هستى من! لطفى کُن و به اعضا و جوارحم، در مقام بندگی اَت، به آن قوت بخش تا بتوانم جانم را در راه تو فدا کنم. خدایا! گناهکارم؛ شرمنده ‏ام؛ بی کَسَم و به درگاه تو پناه آورده ‏ام و امید دارم مرا ببخشى. خدایا! ما براى قرآن، اسلام و برقرارى حکومت الهى، جوانان زیادى هدیه کردیم. خدایا! من هم آرزو دارم که جان خودم را فداى قرآن کنم؛ تو را قسم مى‏ دهم به لطف و کَرَمت، این بدن ناتوان مرا قبول فرمایی. منزه و پاک خدایى است که ملک و ملکوت هر موجود به دست قدرت اوست و بازگشت همه خلایق بسوى اوست. ...و اما، چرا انتخاب شهادت؟ بله! این سخنى است که باید از مکتب اسلام آن را دریابیم و همین افتخار براى ما بس که هنوز بعد از هزار و چهارصد سال، نام حسین(ع) بر زبان‏ ها جارى است. مرگ طبیعى، غالباً مرگ ضعف و زبونى است؛ مرگ عجز و ناتوانى است. مرگ براى دنیا و اهل دنیاست و از این رو غالباً خداى تعالى، مرگ را در بستر براى ائمه اطهار و اولیاى خود نپسندیده و مقرر نفرموده است؛ ولى شهادت، مرگ با شرف و افتخار است؛ مرگ با عزت و سرافرازى است؛ مرگ با شجاعت و قهرمانى است؛ مرگ با عظمت و جلال و شکوه مندى روح است و مرگى است داراى ابعاد مختلف. از یک سو تأسف ‏آمیز و از سوى دیگر، حماسه آفرین است و مرگى است خون ‏آور و نشاط ‏انگیز. شهادت، مرگ است؛ ولى مرگی حرکت ‏زا، فعالیت بخش، الهام ‏آور، مسؤولیت ساز و تعهد آفرین. این مرگ موجب بیدارى و هشیارى و مولد اندیشه‏ هاى اصیل و مترقى است. شهادت، فرار از گنداب ظلم و استبداد و جو ظلمانى خفقان و اختناق و روى آوردن به ملکوت اعلى و جوار رحمت خداست. شهادت، ضربه ‏اى کارى و شکننده و مهلک است که از ناحیه شهید و به دست پُر توان او بر پیکر غول فساد و تبهکارى وارد مى‏ آید. واقعاً عاشق حسین(ع) شدن، سعادت است. وقتى انسان عاشق حسین(ع) باشد، دیگر مُردن در بستر برایش ننگ و زیر بار ظلم رفتن برایش ذلت است. خدایا! به من توفیق عنایت فرما تا بتوانم این جان ناقابل خود را در راه تو، مانند یاران امام حسین(ع) فدا کنم و شعار «هیهات من الذله» امام حسین(ع) بر زبانم جارى باشد. اگر آن روز فرا رسد که بدنم در خونم غلطان شود، تازه احساس مى‏ کنم که یکى از وظایف کوچک خود را در مقابل خداوند متعال ادا کرده ‏ام؛ چون حاضرم هزار بار بدنم تکه ‏تکه شود و مجدداً پیوند داده شود، تا در راه اسلام و خداوند فدا کنم و لحظه در خون غوطه ‏ور شدنم، لحظه آرامش من است و مى‏ توانم در این لحظه از خداوند بخواهم گناهانم را گذشت نماید. خداوندا؛ یا رب ارحم ضعف بدنى! این بدن ناتوان و ضعیف من، تحمل عذاب تو را ندارد. اگر بخشش گناهانم به این است که بدنم بعد از شهید شدن در بیابان ها باقى بماند، راضی ام به رضاى خودت. پدر و مادر عزیزم! اگر قرار بر این است که این جنگ تا بیست سال طول بکشد، در جبهه حق علیه باطل مى‏ مانم تا دست اجانب را با کمک برادران دیگرم از این سرزمین اسلامى کوتاه سازم. وظیفه شما هم این است که گوش به فرمان امام عزیزمان باشید و دعا کنید تا من بتوانم با غلبه بر هواى نفس خود، براى خدا و علیه کفار جهانى ستیز نمایم. این کلامى است که از سنگر خون و شهادت –جبهه- سر مى ‏دهم: اگر تمام خانه‏ هاى ما را سرمان خراب کنند و اگر تمام فرزندان اسلام را شهید کنند، دست از ستیز علیه کفار بر نخواهم داشت و پاسخ یاوه ‏گویى ‏ها را با یک کلام -سرور شهیدان و مظهر شجاعت جهان- حضرت امام حسین(ع) خواهم داد: «هیهات من الذله... هیهات من الذله».۱ (۱۳۸۷۸۱۸) کرمعلى سپهرى