شهید، محمد خانبان: ای مادر! که شب ها و روزها رنج بُردهای و مشقت کشیده ای تا فرزندت بزرگ شود و ای پدر! که در بیرون از خانه کار کردی و مقاومت نمودی تا طعامی به دست آوری و با جمع شیرین خانواده ی خود، بُخوری و رفاه زندگانی را به دست آوری تا خانواده ات آسوده باشند. درود بر تو ای پدر و مادر گرامی! که عاشقانه و عارفانه محبت و شجاعت و مردانگی را به من و فرزندان دیگرت، آموختی؛ مرحبا و آفرین بر شما ای پدر و مادر بزرگوار! اینجا دانشگاهی است که انسان در آن، انسان واقعی می شود و سختی ها و دشواری های روزگار دنیوی خود را می بیند و درس ایمان و شجاعت و سلحشوری و مردانگی را می آموزد. این دانشگاه، دانشگاهی است که حسین(ع) و فرزندش امام زمان (عج) بر او نظاره دارند و او را اداره می کنند و ما رزمندگان -چه بسیجی و چه سپاهی و چه ارتشی- همگی سربازان این دو امام و همه ی امامان و پیامبران بزرگوار هستیم و همانند حسین بن علی(ع) -که در روز عاشورا با لب تشنه در برابر ظلم و ستم و کفر ایستادگی کرد و سر خود را داد- ما هم همانند او خواهیم جنگید. پدر و مادر عزیز و گرامی ام! اگر افتخار شهادت نصیب من شد -البته من که گناهکارم و سعادت آن را ندارم و اگر داشتم- نگران من نباشید؛ چون من به طرف معبود هستی رفتم که تمام انسانها و مسلمانان باید بروند. ...و تو ای مادر! به فاطمه زهرا (س) بنگر که حسینش را داد و افتخار کن امانتی که از طرف خداوند داشتی، به پروردگار پس دادی و خداوند تمام مردم را در روز قیامت -روزی که وعده داده و هیچ شکی در آن نیست- جمع می گرداند و این وعده ی قطعی است و هیچ شکی در آن نیست و ما، بسیجیان اگر این لباس را به تن کردیم، به عشق پروردگار -حق تعالی- است. اما ای پدر و مادرم! مرا حلال کنید؛ شما شجاع بودید که از اول عُمرتان کار و کوشش می کردید و مرا بزرگ نمودید و امیدوارم علی و رضا و امیر، راهم را ادامه دهند.۱ (۱۲۵۹۵۱۶) محمد خانبان