شهید، مهدى رحمانى: چون فرصتى پیدا کردم تا در دشت کربلاى ایران، دِین خود را نسبت به اسلام و مسلمین ادا کنم، لازم مى‏ بینم چند جمله‏ اى به عنوان وصیت بنویسم. پدر و مادر عزیزم! امیدوارم حال تان خوب بوده و سلامت باشید و بتوانید برادرم را خوب تربیت کنید و فرزندانى پاک و مؤمن تحویل اسلام دهید. پدر جان! مرا ببخش و حلالم کن. نمى ‏دانستم چگونه زحمات تو را جبران کنم و راستش را بخواهى وقتى به چهره زیباى تو نگاه مى‏ کردم، از خودم خجالت مى‏ کشیدم. پدر جان! مى‏ بخشى که شما را اذیت مى‏ کردم و شما از من ناراحت مى‏ شدید؛ ولى خوب -ان شاء الله- حلالم مى‏ کنید. ما فرزندان، در این دنیا، امانتى از طرف خدا نزد شما هستیم که خداوند این امانت را روزى از شما مى‏ گیرد و خوشحال باشید خداوند این امانت را از شما گرفت؛ پس صبور باشید و افتخار کنید فرزند خود را تقدیم اسلام کردید. یاد امام حسین(ع) -که فرزندان و جان خود و اهل بیتش را در راه خدا فدا کرد- باشید. واقعاً امام حسین(ع) چقدر مظلوم بود؛ دوست داشتم مانند امام حسین(ع) با لب تشنه شهید مى‏ شدم. مادر جان و پدرجان! وقتى جنازه ‏ام را براى شما آوردند، نماز شُکر بجا آورید و برایم طلب بخشش کنید؛ چرا که برایم زحمات فراوانى کشیدید. امیدوارم با صالحین درگاه خدا محشور شوید و مرا نیز حلال کنید و پس از مرگم نگریید و صبور باشید. مادر جان! که جانم فداى تو -ان شاء الله- مرا حلالم کن. مادر! مانند مادرهاى دیگر، مانند زینب کبرى(س) و سکینه(س) -که وقتى اهل قافله شهید شدند- صبور بودند، شما هم همان گونه باشید. وقتى زینب(س) بر سر بالین برادرش حسین(ع) رسید، صبور بود و خدا را شُکر کرد و با این که اهل قافله را شهید کردند و خود ایشان را شکنجه دادند، ولى با این حال در زیر شکنجه‏ ها «لا اله الا الله» مى‏ گفت و دین خدا را ابلاغ مى‏ کرد؛ که با ابلاغ هاى زینب(س) بود جهان به لرزه در آمد. خواهر عزیزم! این نصیحت را از من قبول کن و فرزندان خود را خوب تربیت کن و حجابت را رعایت کن؛ چرا که بیچارگى ما زمانى فرا مى‏ رسد که بین ما تفرقه بیفتد. اى دوستان! مرا حلالم کنید. خدایا! کاش هزار جان داشتم تا در راه تو فدا مى‏ کردم. خدایا! خودت مى‏ دانى تا آنجا که توان داشتم، در راهت قدم برداشتم. زمان هم چنان با قیام مستضعفین -که فریاد تکبیرشان روشنایى صبح را نوید مى‏ دهد- سپرى مى‏ گردد. این بار دست امپریالیسم، از آستین صدام بیرون آمده و به کشور ما -که تازه با نیروى الهى از یوغ استعمار رهایى یافته- دراز مى‏ شود. مردم مسلمان ایران براى یارى اسلام به پا خاسته، شروع به بُریدن دست امپریالیسم نمودند و من قطره ‏اى از سیل خروشان امت هستم.۱ (۱۳۲۰۷۳۶)