شهید، شُکرالله کرمیان زیارانی: شُکر خدایی را که بهترین و نزدیک ترین راه را برای رسیدن من به خودش قرار داد و دنیا و هر وسیله ای را که در آن است، در اختیارم قرار داد تا من در این راه بهتر و خوب تر گام بردارم و شُکر خدایی را که مرا شیفته ی دنیای فانی نکرد؛ چنانچه امام صادق(ع) می فرماید: «دنیا مانند آب شور دریا استکه هر تشنه ای از آن بیاشامد، بر تشنگیاش افزوده می شود، تا زمانی که مرگ را دریابد.» و این مرگ، ریشه اش ذلَّت، خواری، حرص، طمع و هوا و هوس های نفسانی است؛ وای بر آن کسانی که تبعیت از نَفسِ خویش کند! ای ملت عزیز! اگر من افتخار پیدا کردم و شهید شدم، وصیتم این است که پشتیبان ولایت فقیه -که همان ولایت و حاکمیت خدا می باشد- باشید و دست از یاری امام بر ندارید. اگر من افتخار جنگیدن در التزام رکاب امام حسین(ع) را پیدا نکردم؛ اما اکنون حسین زمان، خمینیِ بت شکن را یافتم و به ندای او پاسخ گفتم، که تا آخرین نَفَس و آخرین قطره ی خونم از او حمایت خواهم کرد. این راهی را که من انتخاب کردم، اولاً راهی آگاهانه است و ثانیاً اگر من نتوانستم در این راه، به کربلای حسین(ع) برسم و قبر او را زیارت کنم؛ اما اکنون توانستم خون حسین(ع) را بیبنم! من اگر شهید شوم، تازه متولد شده ام که این تولد، همان دیدار با خدا است. وصیتم به تمامی برادران و خواهران این است که استغفار و دعا را از یاد نَبَرند، که بهترین درمان، برای تسکین دردها است؛ لذا همیشه به یاد خدا باشید و در راه او قدم بردارید تا هرگز دشمنان بین شما تفرقه نیندازند و شما را از روحانیَّت مُتعهد جدا نکنند که اگر چنین کردند، روز بدبختی مسلمانان و روز جشن اَبرقدرت ها است. ...و وصیتم به شما دانش آموزان این است که سنگر خود را ترک نکنید؛ چرا که دشمنان از شما و عِلم شما می هراسند. قلم های شما -اگر در راه دُرست به کار گرفته شود- ارزش دارد و ارزشِ جوهرِ قلمِ شما، بسان خون شهید است؛ پس مسؤولیت شما خیلی سنگین است و شما باید در این راه بکوشید تا موفق باشید. شُکرالله کرمیان؛ ۱۲/۱۱/۶۱