شهید، مسعود مافی: این چند سطری را که می خواهم بنویسم، نمی دانم نامش را چه بگذارم؟... وصیت؟... که نمی توان وصیت کرد! برای چه کسی؟ برای رزمنده های مان که وقتی فداکاری ها و ایثارشان را می بینم، دچار خودکم بینی می شوم؟! عجز؛ عجز در برابر انسان هایی که واقعیت زندگی و جوهره ی رشد را لمس کردند و با خون و ایثارشان «تکامل الی الله» را به اوج رسانند. واقعاً انسان برای چه خلق شده است و جوهره ی انسان چیست که به آن مرحله از رشد و ایثار می رسد که با معشوقش و نارنجکش عشق بازی می کند و خالصانه و شجاعانه زیر تانک می رود و آن را منفجر می کند؟! زمانی بود که وقتی فداکاری های اصحاب محمد(ص)، علی(ع) و حسین(ع) را می خواندیم، گویی افسانه است و الآن همین افسانه ها را در واقعیت می بینیم و خدا کند لمس کنیم. انقلاب هم به تعبیر امام مان همین است و آغاز عوض شدن انسان و این رو و آن رو شدن آن از مرحله ی حیوانی است تا فزون طلبی به سوی انسانیت و در انتها بی نهایت طلبی. این انقلابی بس عمیق است، که در ایران -به اعتبار اسلام، دفاع از هر وجب خاکش، دفاع از اصول مکتب است- شروع شده است و دائماً بارور می شود و به همین اعتبار نیز باید جنگید؛ که می جنگند و به همین اعتبار باید خون داد؛ خونی که یک انسان مؤمن به خدا و در راه عقیده اش می دهد و با بسط عقیده، با استثمارگر اصلی و شیطان بزرگ زمان می جنگند تا تمام جهان را از انسانیت پُر کند. انسانی که جز به مبارزه با تضاد اصلی زمانش به چیز دیگری نمی اندیشد و لقاء الله را فقط از این مسیر می بیند و خدا کند من نیز بتوانم صلاحیت گام نهادن در این مسیر و صلاحیت مَرد شدن را کسب کنم. مسعود مافی؛ هشتم آبان ماه ۵۹