شهید، جعفر سوهیل: خانواده گرامی ام! امیدوارم براى من ناراحت نباشید و هرگز به خاطر من بى‏ تابى نکنید و از خداوند همیشه طلب مغفرت کنید؛ چرا که براى خداوند باید جان داد؛ چون جسم و جان ما متعلق به اوست و ما نیز باید این جسم و جان را در راه او فدا کنیم؛ پس نباید ناراحت باشید. مى‏ دانم که در دورى من مى‏ گریید؛ اما از شما مى‏ خواهم تا آن جا که مى‏ توانید ناراحت نباشید و گریه نکنید. مادر جان! تو باید مانند مادر وهب باشى و چیزى را که در راه خدا دادى، پس نگیرى. پدر جان! تو هم باید ابراهیم گونه رفتار نمایى. ...و شما اى مردم ایران! امام را تنها نگذارید و جبهه ‏ها را پُر کنید. من به عنوان یک رزمنده نباید بگویم؛ اما -با شرمندگى- از شما به خاطر این که با ما همیشه همراهى مى‏ کردید، ممنونم. هنگام آمدن به جبهه، کودکانى به ما مى‏ گفتند: ما از شما فتح کربلا را مى‏ خواهیم. حال که نتوانستیم، امیدوارم آن ها ما را ببخشند. امید دارم بقیه این کار را می کنند.۱ (۱۴۱۲۶۹۲) خدا حافظ تان تا روز قیامت؛ جعفر سوهیل