شهید، احمد نعمتی: اى خدا! تو را قسم مى ‏دهم به مُقرَّبان درگاهت، ما را به راه راست هدایت فرما و ما را از سربازان واقعى امام زمان(عج) قرار ده. اى خدا! تو را قسم مى ‏دهم به سر بُریده ی امام حسین(ع)، به جان و دستان پینه بسته ی مادرش فاطمه(س) و فرزند سقط شده ‏اش محسن(ع)، ما را پیرو آنان قرار بده و گناهان ما را ببخش و بیامرز. مادر جان! نگویید احمد را به ۱۸ سالگى رساندم. من امانتى نزد شما بودم. وقتى خداوند مرا به شما داد، خیلى خیلى خوشحال شدید؛ اما حالا که خداوند امانتش را از شما می خواهد پس بگیرد، ناراحتید؟ امیدوارم شما ناراحت نباشید. پدر، مادر، برادرها و خواهران عزیزم! از یکایک شما تقاضامندم از انقلاب دست بر ندارید. اگر سعادتِ شهادت هم نصیب اینجانب شد، از شما تقاضامندم ناراحت نباشید. پانزده سال در خدمت شما و امانت خدا بودم. هر چند من به شما خوب خدمت نکردم؛ اما مرا حلال کنید و اسلحه ی مرا زمین نگذارید. پدر گرامی ام! من از مال دنیا چیزی ندارم؛ بدهی روزه ندارم؛ زکات ندارم و مال مردم هم نخوردم... همه هستی ام خدا بود! امام را تنها و سنگرم را خالی نگذارید؛ بعد از شهادتم، راه مرا ادامه دهید؛ اسلحه ی مرا از زمین بردارید و نگذارید اسلحه ی رزم مرا دشمن بردارد. خداوندا! بعد از دو بار مجروح شدن، هشت عدد ترکش خمپاره در بدن دارم. امیدوارم این دفعه گناهان من بخشیده شود و مرا از شهیدان اسلام قرار دهی. امام، رزمندگان و مجروحین جنگ را دعا کنید. (۱۷۹۰۰۰۴) احمد نعمتی